Jedną ze wspólnych przyczyn zawarcia unii między Polską a Litwą, stała się potrzeba posiadania sprzymierzeńca do walki z Zakonem Krzyżackim. Połączone unią państwa cały czas powiększały swój potencjał militarny, co stanowiła rosnące zagrożenie dla Zakonu.
Dodatkowo – zjednoczona z Litwą Polska, stała się mocarstwem politycznym Europy Środkowej, zaś siły obu państw mogły z czasem położyć kres ekspansji państwa zakonnego oraz ograniczyć jego aktywność polityczną. W efekcie uformowało się zagrożenie dla istnienia zakonu krzyżackiego nad Bałtykiem. Wszystko to stało się pośrednimi przyczyni do wybuchu w roku 1409 tzw. Wielkiej Wojny.
Dla strony litewskiej istotnym punktem w sojuszu z Polską, a częściowo skierowanym przeciwko Zakonowi, była potrzeba przyjęcia chrztu. Po objęciu w roku 1377 tronu litewskiego przez Władysława Jagiełłę, jego kraj został ostatnim pogańskim wśród schrystianizowanej reszty Europy. W zamian za rękę Jadwigi Andegaweńskiej oraz koronę Polską, władca litewski zobowiązał się do przyjęcia chrztu wraz z całym Wielkim Księstwem Litewskim.
Przyjmując chrzest Litwa chciała skorzystać z osiągnięć cywilizacji zachodniej za pośrednictwem Polski. Równocześnie istniała również obawa przed przymusową chrystianizacją ze strony Krzyżaków. W rezultacie unii polsko – litewskiej, zostały pokrzyżowane plany zakonu dotyczące chrystianizacji Litwy, tym samym istnienie państwa zakonnego wśród państw chrześcijańskich straciło racje bytu.
Natomiast dla Królestwa Polskiego zawierającego unię z Litwą, istotnym elementem miało być wzmocnienie potęgi oraz prestiżu państwa. W skutek czego strona polska miałaby możliwość odzyskania ziem utraconych wczesnej – Rusi Czerwonej, Śląska, Pomorza, Nowej Marchii.
Właśnie kwestia utraconych obszarów była jedną z ważniejszych przyczyn wybuchu wielkiej wojny. Polska bowiem dążyła do odzyskania utraconego, jeszcze w okresie panowania Władysława Łokietka – Pomorza Gdańskiego. Wtedy bowiem krzyżacy zostali wezwani przez władcę polskiego do pomocy w walce z Brandenburczykami, którzy zajęli te obszary. Pomimo, iż krzyżakom udało się ich stamtąd usunąć, sami zajęli najpierw Gdańsk, a następnie całe Pomorze.
Próby jego odzyskania podejmował również syn i następca Łokietka – Kazimierz Wielki, jednak jego działania również nie przyniosły zamierzonych efektów. Ponadto do wybuchu wojny z zakonem w latach 1409 – 1411, doprowadził również spór o kilka pogranicznych miejscowości, w tym m.in. Sanok oraz Drezdenko.
Poza tym dochodziły również dążenia Zakonu do podbicia Żmudzi i połączenia ziem zakonu krzyżackiego z ziemiami Zakonu Kawalerów Mieczowych. Ostatecznie na tych terenach w roku 1409 wybuchło antykrzyżackie powstanie.
Zostało ono dodatkowo poparte przez władcę litewskiego Witolda. Cała sytuacja stała się bezpośrednią przyczyną wybuchu wielkiej wojny. Stronami w niej były Polska z Litwą wspierane przez siły ruskie i tatarskie, z drugiej zaś zakon krzyżacki i ochotnicy z zachodnich państw europejskich.