Zawisza Czarny to jeden z najbardziej znanych polskich rycerzy. Był zwycięzcą wielu turniejów rycerskich, symbolem cnót rycerskich, uczestnikiem bitwy pod Grunwaldem i jednym z najbardziej zaufanych ludzi Władysława Jagiełly.
Młodość
Urodził się ok. 1370 roku w Garbowie jako syn kasztelana konarsko-sieradzkiego. Żoną Zawiszy Czarnego była Barbara herbu Pilawa – bratanica biskupa krakowskiego Piotra Wysza, którą poślubił ok. 1397 rou. Doczekali się czwórki synów.
W młodości był związany z dworem cesarza Zygmunta Luksemburczyka. Brał udział w wielu wyprawach rycerstwa europejskiego przeciw Turkom. Powrócił do Polski, gdy otrzymał wiadomość o przygotowaniach do wielkiej wojny z Krzyżakami. Prawdopodobnie to on pod Grunwaldem uratował królewski sztandar. Po wojnie wyszedł z inicjatywą zawarcia pokoju między Polską a Węgrami (układ w Lubowli 1411). W 1412 roku brał udział w zjeździe monarchów w Budzie, gdzie wygrał turniej rycerski.
Sobór w Konstancji
W latach 1414-1418 był wysłannikiem Jagiełły na sobór w Konstancji. Uzyskał tam od papieża Marcina V potępienie paszkwilu napisanego przez zakonnika Jana Falkenberga. Był jednym z nielicznych obrońców Jana Husa. Deklarował przed papieżem, że króla Polski będzie bronił „gębą i ręką”. W czasie późniejszej kruchaty przeciwko husytom dostał się do czeskiej niewoli. Został z niej wykupiony.
W latach 1420–1422 walczył po stronie króla Węgier z czeskimi husytami.
W 1424 roku wydał wielką ucztę w Krakowie z okazji ślubu Jagiełły z Zofią Holszańską.
Śmierć
Zginął w 1428 roku, osłaniając odwrót króla Zygmunta Luksemburskiego w trakcie walki pod Golubacem. Dostał się do niewoli tureckiej. Według legendy, przyczyną śmierci Zawiszy był konflikt między dwoma janczarami o to, czyim jeńcem był Zawisza. Podczas kłótni jeden z przeciwników wyciągnął szablę i obciął Zawiszy głowę. Symboliczny pogrzeb Zawiszy odbył się w listopadzie 1428 roku w kościele franciszkanów w Krakowie.