Pierwszym historycznie poświadczonym władcą polskim był Mieszko I. W momencie chrztu jego władza rozciągała się na obszarze Kujaw, Mazowsza, Wielkopolski oraz na części terenów Pomorza. Po wygranej bitwie z Niemcami pod Cedynią w roku 972, Mieszko zdobył władzę nad zachodnią częścią ostatniego z wymienionych obszarów. Pod koniec życia pierwszego księcia polskiego, w wyniku wojny z Czechami z roku 990, w posiadaniu Polski znalazł się również Śląsk.
Jedną z najważniejszych decyzji Mieszka I było przyjęcie chrztu, które miało zapewnić odpowiednie miejsce Polski wśród państw Europy chrześcijańskiej. Ponadto zabezpieczało to ziemie polskie przed przymusową chrystianizacją oraz miało przyczynić się wewnętrznej integracji państwa.
Rządy cesarza Ottona I charakteryzowała idea chrystianizacji oraz podporządkowanie Słowian. Oprócz osoby samego władcy niemieckiego, również duchowieństwo z jego kraju żywo było zainteresowane planami cesarza.
W celu uchronienia się przed wpływami niemieckimi, Mieszko I zdecydował się na zawarcie sojuszu z Czechami oraz na ślub z czeską księżniczką Dobrawą w roku 965. Już w roku następnym (966) władca Polski ochrzcił się wraz ze swoim najbliższym otoczeniem. Sam natomiast proces chrystianizacji państwa polskiego trwał przez kilka wieków. Pierwszym biskupem Polskim został – Jordan.
W kwestiach politycznych, chrześcijaństwo oznaczało dla Piastów ideologię władzy – uprawomocnienie władzy w oczach poddanych, wśród których miał występować jako pomazaniec Boży. Do tych spraw podchodzono z całkowitą bezwzględnością. Podobno pierwszy król polski – Bolesław Chrobry, kazał wyłamywać zęby osobom, które nie przestrzegały okresu postów.
Oprócz tego, dzięki chrystianizacji zaczęto wykorzystywać doświadczenia zachodniego duchowieństwa. W efekcie oznaczało to formowanie się systemu feudalnego w Polsce oraz wprowadzanie wzorowanej na zachodniej organizacji państwa. Zlikwidowano również odmienne dla poszczególnych stref kulty plemienne, co wpłynęło zdecydowanie na dalszą integracje państwa.
Przyjęcie chrztu dawało również Polsce odpowiednią pozycje oraz wiarygodność na ówczesnej arenie międzynarodowej. Samych polaków włączyła trwale w krąg cywilizacji zachodniej, śródziemnomorskiej (łacińskiej).
Wzajemne kontakty wzbogacały kulturę polską o pierwiastki zachodnie. Pojawiły się m.in. łacina – stanowiąca wówczas język międzynarodowy oraz umiejętność czytania i pisania. Poza tym pojawiło się również nowe prawo oparte na dekalogu, a co za tym idzie wytworzyły się nowe stosunki społeczne i zasady moralne.