W czasie obrad Kongresu wiedeńskiego w latach 1814 - 1815 władcy Europy próbowali zadecydować o dalszych losach kontynentu i jego mieszkańców, usuwając porządki napoleońskie i tworząc nowy układ sił w Europie. W tym celu oparli się oni na trzech podstawowych zasadach. Pierwszą z nich była restauracja panujących monarchii. Drugą legitymizm - koncepcja, wedle której władza monarsza pochodzi od Boga, toteż nie może zostać ona w żaden sposób odebrana. Trzecią była zasada równowagi sił w Europie.
We Francji na tron powróciła dynastia Burbonów, a sama Francja powróciła do granic przedrewolucyjnych. Zasady kongresu nie wszędzie mogły jednak zostać w pełni wprowadzone w życie, ze względu na różnorakie okoliczności. We Włoszech utrwalono rozbicie terytorialne, przyłączając do Austrii utracone przez nią Lombardię, Wenecję i Dalmację. Przywrócono Państwo Kościelne, a Ferdynand IV z dynastii Burbonów otrzymał w posiadanie Królestwo Obojga Sycylii, złożone z Neapolu i Sycylii. Generalnie umocniły się we Włoszech wpływy Habsburgów i hiszpańskich Burbonów.
Belgia i Holandia zostały połączone w Zjednoczone Królestwo Niderlandów, a Szwajcaria miała stać się krajem wiecznie neutralnym.
Po dłuższych debatach uznano, że niemożliwe jest odbudowanie dawnych struktur Rzeszy, wobec tego Związek Reński przekształcono w Związek Niemiecki pod przewodnictwem Austrii. Austria zyskała kosztem Bawarii Tyrol i Salzburg. Dokonano znacznego uszczuplenia terytorialnego Saksonii, ziemie której przejęły Prusy. Otrzymały one też Pomorze Szwedzkie, Westfalię i Nadrenię. Mimo ubytków terytorialnych na wschodzie nadal były one najsilniejszym po Austrii państwem Związku. Zlikwidowano Wolne Miasto Gdańsk.
Księstwo Warszawskie zostało podzielone. Większa jego część została przekształcona w Królestwo Polskie, połączone unią personalną z Rosją, Wielkopolska powróciła pod władzę Prus jako Wielkie Księstwo Poznańskie, a Kraków stał się wolnym miastem.
Rosja otrzymała oprócz terenów Królestwa Polskiego Finlandię i Besarabię, a Wielka Brytania terytoria w południowej Afryce i szereg ważnych strategicznie wysp: Maltę, Helgoland, Mauritius, Cejlon i Wyspy Jońskie.
Nad utrwaleniem porządku pokongresowego miało czuwać powołane z inicjatywy cara Aleksandra I Święte Przymierze, zrzeszające władców europejskich. Warto nadmienić, że była to pierwsza tego typu organizacja międzynarodowa w historii.