Juliusz Cezar po uzyskaniu pełni władzy w Rzymie, szukał sposobu aby usankcjonować swoje rządy, które de facto miały stać się nową monarchią rzymską – cesarstwem. Nie zamierzał w żadnym stopniu przekazywać głównej władzy do senatu, poszukując praktycznie przez cały okres swoich rządów formuły władzy królewskiej, która byłaby do przyjęcia dla innych obywateli. Jego próby okazały się jednak bezskuteczne, a ostatecznie doprowadziły do jego zabójstwa 15.03.44 r. p.n.e..
Następny władca – adoptowany syn Juliusza Cezara Oktawiusz, wiedząc jak skończył jego przybrany ojciec nie obwoływał się królem. Po zakończeniu wojen domowych w 27 r. p.n.e. i zaprowadzeniu porządku wewnętrznego w państwie, jako konsul ogłosił, że składa wszelką nadzwyczajną władzę i tym samym przywraca wolność republice.
Senat w swej wdzięczności za zasługi dla republiki nadał mu tytuł Augusta oraz wszelką władzę jaką mógł powierzyć mu w ramach własnych kompetencji. Kolejne uprawienia Oktawian August uzyskiwał już na mocy ustaw zgromadzenia.
Cała sytuacja jak zaistniała przypominała komedie – dzień przywrócenia republiki stał się de facto początkiem cesarstwa. August w swych dążeniach do usankcjonowania władzy w ramach teoretycznie działającej republiki, zrzekł się konsulatu który sprawował przez dziewięć lat z rzędu.
Od tego momentu jego władza opierała się tylko i wyłącznie na specjalnych uprawieniach przyznanych mu przez lud i senat, była natomiast całkowicie oddzielona od urzędów republikańskich. W rezultacie tych działań mógł zachowując pełnię władzy i wszystkie najważniejsze urzędy głosić, że nie przyjął żadnej godności ofiarowanej mu wbrew tradycji.
Konsekwencją szczególnego charakteru władzy Oktawian Augusta był brak oficjalnej tytulatury. Określenie pozycji Augusta oraz jego następców przyjęto tytuł princeps – pierwszy obywatel.
Jeszcze większą popularnością wśród jego następców cieszyły się poszczególne człony nazwiska jakich zaczął używać jako jednowładca – Imperator Caesar Augustus. Imperatorem tytułowano wcześniej zwycięskich wodzów, augustus odnosił się bezpośrednio do religii – wyniesiony przez bogów. Dwa pierwsze człony jego tytulatury, miały stać się określeniem najwyższego władcy we wszystkich językach europejskich.