Kartagina „Nowe Miasto” (łac. Karthago, późn. Carthago, gr. Кαρχηδών = Karchedon, fen Qrt - ḥdšt = Kart Chadaszt, arab. قرطاج = Kartadż lub hebr. קרתגו = Kartago) była starą kolonią fenicką założoną w IX w. p.n.e. przez Tyr na północnym wybrzeżu Afryki na terenach dzisiejszej Tunezji.
Z biegiem czasu Kartagina opanowała praktycznie cały handel morski w obrębie basenu Morza Śródziemnego, stając się jednocześnie pierwszą potęga morską ówczesnego czasu. Z Hiszpanii Kartagińczycy importowali srebro, miedź oraz ołów. Z Brytanii przywożono cynę, którą następnie zamieniano na wysoko cenione towary.
Utrzymywano też stałe kontakty handlowe z Rzymem, zawierając traktaty handlowe kolejno w latach 508, 348 oraz 308 p.n.e.. Jednak status quo miał ulec niebawem zmianie po zajęciu przez Rzymian Tarentu w roku 272 p.n.e., w sprawie którego Kartagina bez większych sukcesów interweniowała.
Dodatkowo cały konflikt zaogniała kwestia zajętych przez Kartagińczyków Sycylii oraz Sardyni, a także ich nieustające walki z Syrakuzami.
Do rozpoczęcia konfliktu doszło właśnie na Sycylii. Połączone wojska Kartaginy oraz ówczesnego króla syrakuzańskiego zostały rozbite przez siły rzymian. Od tej pory Syrakuzy nie tylko w pełni poddały się Rzymowi, ale wspierały go w czasie wszystkich wojen punickich.
Układ sił w przededniu wojny wskazywał zdecydowanie na przewagę Rzymu. Kartagińczycy posiadali wprawioną w bojach flotę, ale rzymianie posiadali nie tylko większe siły ludzkie ale również mogli liczyć na dostarczenie okrętów od swoich sprzymierzeńców (mieli de facto obowiązek – jako podbite kraje, dostarczenie ich rzymianom).
Ponadto już od roku 310 p.n.e., Rzym rozpoczął budowę swojej floty morskiej na wypadek sytuacji, która miała za chwilę zaistnieć. Dodatkowo Rzym był dużo bardziej stabilny gospodarczo dzięki rolnictwu, którym Kartagińczycy się nie zajmowali oraz był też nieporównywalnie bogatszym krajem niż Kartagina.