Bracia polscy (inaczej: arianie polscy, unitarianie) to radykalny ruch społeczno-religijny, który wyodrębnił się z polskiego kalwinizmu w XVI w. Do oficjalnego rozłamu doszło w 1562 r. na synodzie pińczowskim. Braci polskich nazwano wówczas mniejszym zborem, w odróżnieniu od większego zboru kalwinów. W 1658 r. na podstawie uchwały sejmowej zostali wypędzeni z kraju; emigrowali głównie do Holandii i Siedmiogrodu. Stanowili najbardziej radykalny odłam reformacji w Polsce. Ich ostatnie wspólnoty za granicą zanikły w XIX w.
Do ruchu przystępowali przedstawiciele wszystkich klas społecznych – zarówno plebsu, mieszczaństwa, jak i szlachty. Podstawą ideologii braci polskich była bowiem zasada braterstwa i równości wszystkich ludzi. Odmawiali oni służby wojskowej i państwowej, opowiadali się za zniesieniem własności prywatnej i kary śmierci oraz za zakazem wojen (na znak pacyfizmu nosili drewniane miecze). W sferze religijnej byli antytrynitarzami, co oznacza, że nie uznawali dogmatu Trójcy Świętej. Dużą wagę przypisywali sprawom moralnym i tolerancji religijnej.
Do głównych ośrodków braci polskich należał Pińczów, później Raków, z Akademią Rakowską (1600 r.) i drukarnią. Przyczynili się oni do rozwoju języka, szkolnictwa i kultury polskiej. Do braci polskich należał m.in. Wacław Potocki (jeden z głównych twórców barokowych w Polsce) oraz Jan Andrzej Morsztyn (polityk i poeta). Ideologami ruchu byli Piotr z Goniądza, Grzegorz Paweł z Brzezin i Szymon Budny.
Bracia polscy często nazywani są także socynianami. Określenie to pochodzi od nazwiska Fausta Socyna, który w 1579 r. przybył z Siedmiogrodu do Polski i przyczynił się do zreformowania ruchu. Grupa jego zwolenników odstąpiła bowiem od pierwotnie przyjętych poglądów dotyczących wspólnoty dóbr, sprzeciwu wobec państwa i prawa świeckiego, zachowując jednak zasadę bezwzględnego potępienia działań wojennych.
Socynianie odrzucali istnienie Trójcy św. i zaprzeczali bóstwu Chrystusa, przyjmując jedność Boga (unitarianizm). Zaprzeczali także dogmatowi o zmartwychwstaniu ciał, a Pismo Św. uznali za jedyne źródło wiary (zasada Sola scriptura); nie uznawali Tradycji. Socynianizm propagował także hasła humanizmu i racjonalizmu, w tym zasadę, że najwyższym sędzią w sprawach wiary jest rozum.