O ile luteranizm najchętniej przyjmowało mieszczaństwo, to kalwinizm w Polsce znalazł zwolenników przede wszystkim u przedstawicieli szlachty. Wśród przyczyn tego zjawiska wymienia się m.in. osobiste działanie Kalwina przez korespondencję z polskim królem Zygmuntem Augustem i możnymi, jaśniejsze ujęcie jego nauki, demokratyczne założenia doktryny oraz organizację Kościoła z dużym udziałem świeckich. Nie bez znaczenia były także skromne zbory kalwińskie, których utrzymywanie było tańsze niż świątyń katolickich. Szlachta polska przychylnym okiem patrzyła również na postulat egzekucji dóbr kościelnych i pozbawienie Kościoła rzymskiego wpływów politycznych. Kalwinizm nigdy natomiast nie stał się w Polsce wyznaniem ludowym.
Nasilenie ruchu kalwińskiego w Polsce nastąpiło po 1540 r. Pierwszy synod ewangelicko-reformowany odbył się w Pińczowie w 1550 r. Ustalono na nim porządek nabożeństw i zasady wiary polskiego kalwinizmu. Najgłośniejszym propagatorem doktryny Kalwina stał się Jan Łaski (1499-1560), bratanek ówczesnego prymasa. Był on zwolennikiem utworzenia w Polsce Kościoła narodowego opartego na doktrynie ewangelicko-reformowanej. Działał również za granicą, organizując zbory w Niderlandach i Nadrenii oraz biorąc udział przy opracowaniu anglikańskiego wyznania wiary.
Wśród zwolenników nauki reformowanej nie zabrakło też ówczesnych intelektualistów, wśród których byli m.in. Mikołaj Rej z Nagłowic (poeta, prozaik, zwany ojcem literatury polskiej) oraz Andrzej Frycz Modrzewski (pisarz polityczny). Co więcej, w 1569 r. aż 38 ewangelików reformowanych było senatorami Rzeczypospolitej.
Protektorami i propagatorami kalwinizmu w Wielkim Księstwie Litewskim był magnacki ród Radziwiłłów, a szczególnie książę Mikołaj Czarny, zwany księciem heretyków. Pierwszy zbór otworzył on w Brześciu, na swoim zamku. W Małopolsce za kalwinizmem opowiedziały się rody Stadnickich, Szafrańców, Firlejów i Zborowskich; w Wielkopolsce rody Leszczyńskich i Tomickich, a na Rusi – Jałowieckich.
W 1555 r. na synodzie w Koźminku polscy kalwini zawarli unię z przebywającą na terenie Korony Królestwa Polskiego braćmi czeskimi, którzy byli kontynuatorami ruchu husytów. Siedem lat później nastąpił podział wśród zwolenników wyznania ewangelicko-reformowanego na zbór większy (czyli właściwych kalwinów) i zbór mniejszy (czyli arian-antytrynitarzy, zwanych też Braćmi Polskimi).
Kalwinizm przy końcu ruchu reformacyjnego w Polsce miał razem z braćmi czeskimi około 80 zborów w Wielkopolsce, 250 w Małopolsce i ponad 190 na Litwie. Dzisiaj Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP liczy ok. 3, 5 tysiąca wiernych, którzy są skupieni w jedenastu ośrodkach.