Św. Klara urodziła się w Asyżu (Włochy) w 1193 lub 1194 r. Dorastała w religijnej atmosferze. Jako nastolatka często przebywała w towarzystwie Jana Bernardone, czyli przyszłego św. Franciszka. Bardzo szybko podczas wspólnych rozmów zrozumiała, do czego wzywa ją Bóg. Dzięki wstawiennictwu Franciszka u biskupa Gwidona, w 1212 r. przyjęła habit pokutny jako znak zaślubin z Jezusem Chrystusem, obcięła włosy i założyła welon zakonny, stając się siostrą Braci Mniejszych. Osiadła przy kościółku San Damiano w Asyżu, gdzie spędziła 42 lata swojego życia. Wkrótce przyłączyły się do niej kolejne asyskie kobiety, w tym jej siostry: Agnieszka i Beatrycze, a po śmierci ojca – matka Ortolana.
W 1213 r. Klara została wybrana pierwszą przełożoną żeńskiego zgromadzenia zakonu franciszkańskiego – Zakonu Ubogich Pań, które od jej imienia nazywane są do dziś klaryskami. Ponadto Klara była pierwszą kobietą w Kościele, która napisała regułę dla wspólnoty żeńskiej.
Klara prowadziła surowe, ascetyczne życie. Często pościła, a noce spędzała na czuwaniu i modlitwie. Lubiła nazywać się „roślinką Ojca Franciszka” i wiernie stosowała się do jego nauki. Dokonywała licznych cudów – rozmnożyła chleb dla głodnych