Św. Weronika Giuliani urodziła się 27 grudnia 1660 r. w Mercatello we Włoszech, w zamożnej rodzinie Mancini. Na chrzcie otrzymała imię Urszula. W wieku 17 lat wstąpiła wbrew woli swojego ojca do zakonu klarysek w Citta di Castello. Przyjęła wówczas imię Weronika. W 1668 r. złożyła śluby zakonne. W klasztorze przeszła wszystkie stopnie w hierarchii – była furtianką, kucharką, szatniarką, zakrystianką, a następnie została mistrzynią nowicjuszek (funkcję tę sprawowała przez 33 lata) aż w końcu zajęła stanowisko przełożonej klasztoru.
Św. Weronika z jednej strony wyróżniała się delikatnością i troską wobec sióstr, z drugiej jednak była wymagająca i surowa. Wiele w swoim życiu cierpiała, nie tylko z powodu praktyk pokutnych, ale również z powodu często nawiedzających ją dolegliwości i chorób. Posiadała dar ekstaz i widzeń nadprzyrodzonych. Spowiednik, nie rozumiejąc jej stanów, odczytał je jako opętanie szatańskie oraz jako symulację. Doszło do tego, że zakazał jej przystępować do Komunii świętej, a sprawa została przekazana do rozpatrzenia Kongregacji Św. Oficjum, które po wnikliwym zbadaniu sprawy uznało wiarygodność jej nadprzyrodzonych doświadczeń duchowych. Tę niekomfortową sytuację i prześladowania jej towarzyszące Weronika przyjęła z pokorą, a wszystkie swoje cierpienia i boleści ofiarowywała za nawrócenie grzeszników. Powtarzała: „Krzyże i męki są radosnym darem dla mnie z Bożej ręki”.
W 1694 roku Weronika przeżyła mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Chrystusem. Trzy lata później, w dniu 5 kwietnia 1697 roku, w Wielki Piątek, otrzymała także dar stygmatów. Na jej prośbę po trzech latach rany zanikły, ale cierpienie pozostało (tzw. stygmaty niewidoczne). Po długiej i bardzo bolesnej chorobie Weronika zmarła 9 lipca 1727 r. Pozostawiła po sobie 10-tomowy dziennik swojego życia (22 tys. stron), w którym znajdują się opisy jej mistycznych przeżyć. Zachowały się też jej listy i poezje. Jej pisma należą do najpiękniejszych dzieł włoskiej literatury mistycznej. Ostatnimi słowami Świętej, jakie odnotowały siostry z Città di Castello były: „Znalazłam Miłość, Miłość, która pozwoliła się oglądać”.
Weronika została beatyfikowana przez Piusa VII 17 czerwca 1802, a kanonizowana 26 maja 1839 przez papieża Grzegorza XVI. Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 9 lipca.