Św. Charbel Makhlouf przyszedł na świat 8 maja 1828 r. jako piąte dziecko ubogich rolników Antuna i Brygidy Makhloufów, zamieszkałych w małej, górskiej miejscowości Beka Kafra (obecny Liban). Na chrzcie otrzymał imię Józef.
W 1851 r. wstąpił do zakonu maronickich antonianów (jego rodzice należeli do Kościoła maronickiego, czyli jedynego z Kościołów Wschodnich, który w całości pozostaje w unii z Rzymem). Składając śluby zakonne, przybrał imię Charbela (Szarbela, Sarbeliusza – aram. „pomazaniec Boży), męczennika z Edessy. W 1859 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez następne 16 lat przebywał w klasztorze św. Marona. Następnie udał się do górskiej samotni św. Piotra i Pawła, gdzie spędził aż 23 lata, oddając się modlitwie, umartwieniom, pracy fizycznej i kontemplacji Najświętszego Sakramentu. Jego cela miała tylko 6 metrów kwadratowych.
Charbel stanowił wzór ascety. Zmarł 24 grudnia 1898 r. w opinii świętości. W dzień po pogrzebie okoliczni mieszkańcy zauważyli jasną smugę światła unoszącą się i opadającą nad mogiłą. Przez 45 nocy nad grobem Charbela unosiło się to nadziemskie światło. W ciągu trzech pierwszych miesięcy od jego śmierci, zanotowano aż 350 uzdrowień. Przedstawiciele miejscowej ludności postanowili wygrzebać ciało i podzielić je na relikwie. Kościół, chcąc temu przeszkodzić, sam ekshumował zwłoki, aby złożyć je w niedostępnym dla wiernych miejscu. Wówczas okazało się, że ciało Sarbeliusza pozostało w stanie nienaruszonym, że ciągle wydzielało pot i krew. Od tej pory wielokrotnie dokonywano oględzin ciała Świętego, które do dziś nie uległo rozkładowi. Komisja Lekarska orzekła, że zjawiska zachodzące przy zwłokach Charbela przekraczają możliwości naturalnego poznania i są z naukowego punktu widzenia niewytłumaczalne.
Liczne cuda za wstawiennictwem Świętego oraz niepodlegające rozkładowi ciało stały się źródłem jego pośmiertnej sławy. Do grobu Charbela pielgrzymowali zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie, aby upraszać łaski u niego.
Charbel został beatyfikowany w ostatnich dniach Soboru Watykańskiego II, 5 grudnia 1965 r. przez Pawła VI. Ten sam papież kanonizował go 9 października 1977 r. Był pierwszym wyznawcą pochodzącym ze Wschodu, którego Kościół katolicki umieścił w gronie świętych. Jego wspomnienie liturgiczne Kościół obchodzi 28 lipca.
Św. Charbel nie pozostał po sobie żadnej spuścizny literackiej. Nigdy też nie został sfotografowany.
Kult, jaki odbiera św. Charbel w Libanie, można porównać do kultu św. Maksymiliana Marii Kolbe w naszym kraju.
