Św. Charbel Makhlouf przyszedł na świat 8 maja 1828 r. jako piąte dziecko ubogich rolników Antuna i Brygidy Makhloufów, zamieszkałych w małej, górskiej miejscowości Beka Kafra (obecny Liban). Na chrzcie otrzymał imię Józef.
W 1851 r. wstąpił do zakonu maronickich antonianów (jego rodzice należeli do Kościoła maronickiego, czyli jedynego z Kościołów Wschodnich, który w całości pozostaje w unii z Rzymem). Składając śluby zakonne, przybrał imię Charbela (Szarbela, Sarbeliusza – aram. „pomazaniec Boży), męczennika z Edessy. W 1859 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez następne 16 lat przebywał w klasztorze św. Marona. Następnie udał się do górskiej samotni św. Piotra i Pawła, gdzie spędził aż 23 lata, oddając się modlitwie, umartwieniom, pracy fizycznej i kontemplacji Najświętszego Sakramentu. Jego cela miała tylko 6 metrów kwadratowych.
Charbel stanowił wzór ascety. Zmarł 24 grudnia 1898 r. w opinii świętości. W dzień po pogrzebie okoliczni mieszkańcy zauważyli jasną smugę światła unoszącą się i opadającą nad mogiłą. Przez 45 nocy nad grobem Charbela unosiło się to nadziemskie światło. W ciągu trzech pierwszych miesięcy od jego śmierci, zanotowano aż 350 uzdrowień. Przedstawiciele