Św. Dawid (hebr. ukochany, ulubieniec) urodził się w 512 roku, przypuszczalnie w Henfynw w Cardigan (Walia). Jak podaje legenda, był synem wodza Santy z cardigan i Nony. Przez jakiś czas prowadził życie pustelnicze. Założył monaster w miejscowości Menevia (obecnie St. David's), którego został przełożonym. Później przyczynił się do powstania kilkunastu innych klasztorów. Wprowadził w nich podobno bardzo surową regułę nawiązującą do tej, według której żyli mnisi Pustyni Egipskiej.
Odznaczał się dużą gorliwością w głoszeniu wiary chrześcijańskiej, co spowodowało, że został wybrany arcybiskupem Walii. Legendy podają, że został konsekrowany w Jerozolimie, jednak wydaje się to być mało prawdopodobne. Działał głównie w południowo-zachodniej części kraju. Wywarł znaczący wpływ na rozwój monastycyzmu w Irlandii. Zmarł pod koniec VI w. w założonym przez siebie klasztorze. Do jego grobu pielgrzymowało wielu angielskich królów. Został kanonizowany w 1120 roku przez papieża Kaliksta II.
Kościół katolicki wspomina go 1 marca; dzień ten jest także od XVIII w. świętem narodowym Walii, której Dawid jest patronem. W ikonografii jego atrybutem jest gołębica.
Św. Dawid jest także świętym Kościoła prawosławnego.
Patronat
Św. Dawid jest patronem Walii i nowo narodzonych.