Św. Hildegarda urodziła się 16 września 1098 w Rupertsbergu koło Bingen w Niemczech. Pochodziła z licznej, szlacheckiej rodziny. Już w wieku ośmiu lat, zgodnie z tradycją dziesięciny, została poświęcona Kościołowi. Opiekę nad nią objęła przeorysza benedyktynek – Judyta. W 1336 r. Hildegarda zajęła jej miejsce i została przełożoną klasztoru w Disibodenbergu. Wśród swoich sióstr zakonnych wzbudzała wielkie poważanie. Jednym z przyjaciół Hildegardy był sam Bernard z Clairvaux.
W 1140 r., czyli w wieku 42 lat, Hildegarda ujawniła publicznie, że od trzeciego roku życia miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem. Sprawą zainteresował się sam papież Eugeniusza III i wysłał do klasztoru specjalną komisję. Widzenia uznano za autentyczne, a Hildegarda uzyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnienie swoich idei i nakaz spisywania dalszych objawień. Opis swoich przeżyć zawarła w trzech dziełach: Scito vias Domini („Poznaj drogi Pana”), Liber vitae („Księga zasług życia”) i Liber divinorum operum („Księga dzieł Bożych”). Mistyka Hildegardy daleka była od mistyki zaślubin (charakterystycznej np. dla św. Katarzyny czy św. Faustyny Kowalskiej), bowiem nie doświadczała ona