Św. Hildegarda urodziła się 16 września 1098 w Rupertsbergu koło Bingen w Niemczech. Pochodziła z licznej, szlacheckiej rodziny. Już w wieku ośmiu lat, zgodnie z tradycją dziesięciny, została poświęcona Kościołowi. Opiekę nad nią objęła przeorysza benedyktynek – Judyta. W 1336 r. Hildegarda zajęła jej miejsce i została przełożoną klasztoru w Disibodenbergu. Wśród swoich sióstr zakonnych wzbudzała wielkie poważanie. Jednym z przyjaciół Hildegardy był sam Bernard z Clairvaux.
W 1140 r., czyli w wieku 42 lat, Hildegarda ujawniła publicznie, że od trzeciego roku życia miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem. Sprawą zainteresował się sam papież Eugeniusza III i wysłał do klasztoru specjalną komisję. Widzenia uznano za autentyczne, a Hildegarda uzyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnienie swoich idei i nakaz spisywania dalszych objawień. Opis swoich przeżyć zawarła w trzech dziełach: Scito vias Domini („Poznaj drogi Pana”), Liber vitae („Księga zasług życia”) i Liber divinorum operum („Księga dzieł Bożych”). Mistyka Hildegardy daleka była od mistyki zaślubin (charakterystycznej np. dla św. Katarzyny czy św. Faustyny Kowalskiej), bowiem nie doświadczała ona ekstaz, ale proroczych wizji, które pojawiały się zarówno podczas modlitw, jak i pracy; wypełniania obowiązków. Pod względem skomplikowania i niejasności objawienia Hildegardy przypominają objawienia proroka Ezechiela. Dotyczyły głównie dzieła stworzenia, upadku człowieka i dzieła odkupienia.
Hildegarda domagała się większego uznania dla roli kobiet w Kościele oraz krytykowała rozwiązłość kleru, czego wyraz dała w sztuce Ordo virtutum („O sztuce cnoty”). Pisała również książki z dziedziny medycyny i lecznictwa, które obecnie przeżywają renesans – na ich podstawie ułożono dietę hildegardowską. Uznawana jest za pierwszego niemieckiego filozofa przyrody i lekarza.
Św. Hildegarda zasłynęła ze swoich rozpraw teologicznych i filozoficznych. Była powszechnie szanowana zarówno w kręgach kościelnych, jak i świeckich. W pewnym momencie stała się nawet obiektem kultu. Przypisywano jej nadprzyrodzone zdolności, w tym dar proroctwa, w wyniku czego została okrzyknięta „Sybillą znad Renu”. Z jej zdaniem liczyli się biskupi, papieże i władcy różnych krajów. Była zapraszana na wykłady, a nawet – za pozwoleniem władz kościelnych – głosiła kazania w środkowych i południowych Niemczech. Sporą uwagę skierowała na śpiew liturgiczny, gdyż twierdziła, że śpiew, tak jak modlitwa, przybliża człowiekowi zbawienie. Co więcej, sama skomponowała moralitet i liczne religijne, choć nie liturgiczne pieśni. Zachowało się też ok. 300 jej listów kierowanych m.in. do papieża, do Bernarda z Clairvaux, do cesarza Fryderyka Barbarossy.
Hildegarda zmarła 17 września 1179 r. w Rupertsbergu k. Bingen. Została pochowana w kościele parafialnym w Einbingen i jest patronką tego kościoła. W XIV w. została wpisana w poczet świętych. Jej wspomnienie w Kościele katolickim obchodzone jest 17 września.
7 października 2012 r. papież Benedykt XVI ogłosił św. Hildegardę doktorem Kościoła powszechnego, wraz ze św. Janem z Avili.
Patronat
Św. Hildegarda jest patronką esperanto, językoznawców i naukowców.
