Św. Patryk przyszedł na świat w Brytanii w 385 roku, w rodzinie chrześcijańskiej. Nosił celtyckie imię Sucat. W wieku 16 lat został porwany przez korsarzy, którzy wywieźli go do Irlandii. Tam spędził 6 lat w niewoli, będąc pasterzem ojciec i ucząc się języka. Po tym czasie udało mu się zbiec na przypadkowym okręcie do północnej Francji, gdzie podjął naukę w dwóch szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Przez pewien okres przebywał także w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego. W 432 r. Patryk został wyświęcony przez samego papieża na biskupa, a następnie wysłany jako misjonarz do Irlandii w celu ewangelizacji kraju. Wcześniej ewangelizował tam już św. Palladiusz, ale ze słabym skutkiem. Należy przy tym dodać, że Irlandia nie należała do cywilizacji rzymskiej i była wówczas postrzegana jako kraniec świata.
Patryk na miejscu zastał małe grupy chrześcijan, ale przeważało zdecydowanie pogaństwo. Działał rozważnie, najpierw prosząc władców danych terenów o zezwolenie na głoszenie Ewangelii. Swoją stolicę założył w Armagh (dziś Ulster, Północna Irlandia); była ona bazą dla misyjnych wędrówek. Zazwyczaj był przyjmowany życzliwie przez rządzących i miejscową ludność, ale zdarzały się także zamachy na jego życie. Dla poszczególnych szczepów ustanawiał biskupów. Do liturgii wprowadził obrządek, jaki wówczas był przyjęty w Galii (we Francji). W swojej działalności misyjnej cechował się szacunkiem dla zastanych zwyczajów irlandzkiej ludności – z powodzeniem wykorzystał wiedzę, którą zdobył w czasie niewoli. Był to klucz do jego sukcesu.
Aby nawrócić całą Irlandię, św. Patryk potrzebował pomocników. Na szczęście misjonarze z chęcią przybywali na wyspę. Największą pomoc ofiarowali mnisi, dlatego też w Irlandii doszło do wyjątkowej sytuacji, kiedy to opaci byli biskupami, a mnisi – ich wikariuszami. Tym samym klasztory stały się podstawową strukturę życia irlandzkiego Kościoła. Św. Patryk upowszechnił także zwyczaj usznej spowiedzi. Był pierwszym w historii chrześcijaninem, który w swoim „Liście do Korotyka” zdecydowanie wystąpił przeciw niewolnictwu. Z religią niósł edukację – uczył czytać, pisać i starał się o podniesienie kultury i dobrobytu. Według jednej z legend św. Patryk laską Chrystusa (Jego mocą) wypędzał węże z Irlandii, co symbolizowało wyrugowanie pogaństwa z wyspy.
Patryk zmarł 17 marca 461 w Armagh. Miasto to stało się później stolicą prymasów irlandzkich. Kościół katolicki i cerkiew prawosławna wspominają go w dniu jego śmierci. W ikonografii przedstawiany jest w biskupim stroju. Jego atrybutami są: liść koniczyny (pamiątka tego, jak Święty tłumaczył Celtom tajemnicę Trójcy Świętej), wąż, mitra, pastorał, krzyż, księga, chrzcielnica, harfa. Relikwie św. Patryka zostały zniszczone przez protestanckich Anglików. Szczególnymi miejscami kultu św. Patryka w Irlandii są: Croah Patrick, czyli góra na której często spędzał on Wielki Post; Lourh Derg, ustronie, gdzie chętnie przychodził się modlić; i „grota Św. Patryka”, gdzie miał oglądać męski dusz czyśćcowych.
W Irlandii Dzień Świętego Patryka (ang. Saint Patrick's Day) jest świętem religijnym i narodowym. Organizowane są wówczas parady uliczne i festyny. Jak głosi popularne powiedzenie, w tym dniu „Everyone's Irish”, czyli wszyscy są Irlandczykami.
Patronat
Św. Patryk jest patronem Irlandii, Nigerii (nawróconej przez irlandzkich misjonarzy) oraz Montserrat, archidiecezji nowojorskiej, bostońskiej, Ottawy, Armagh, Cape Town, Adelajdy i Melbourne oraz inżynierów, fryzjerów, kowali, górników, upadłych na duchu oraz dusz czyścowych. Wierni zwracają się również do niego jako do opiekuna wiosennych siewów i zwierząt domowych.