Sakrament święceń (inaczej: sakrament kapłaństwa, sakrament posługi apostolskiej) obejmuje trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat.
Diakonat to pierwszy (najniższy) stopień w hierarchii sakramentu święceń w Kościele rzymskokatolickim. Jest to tzw. stopień służby, gdyż zadaniem diakonów jest udzielanie pomocy i służenie kapłanom – prezbiterom i biskupom. Sam diakon nie jest natomiast kapłanem. Początków diakonatu tradycja chrześcijańska upatruje we fragmencie Dziejów Apostolskich, który mówi o ustanowieniu Siedmiu do obsługi stołów (Dz 6).
Prezbiteriat jest drugim stopniem w hierarchii święceń. Równocześnie jest pierwszym stopniem kapłańskim. Urząd prezbitera (powszechnie „księdza”) sięga starożytności; prezbiterzy byli wyznaczani już w pierwszych gminach chrześcijańskich, o czym wspomina w swoich listach św. Paweł (1 Tm 4, 14; 5, 17-19; Tt 1,5). Każdy prezbiter podlega biskupowi diecezji, w której pełni swoją posługę; można powiedzieć, że jest jego współpracownikiem.
Episkopat jest trzecim i najwyższym stopniem w hierarchii święceń w Kościele katolickim i jednocześnie drugim stopniem uczestniczenia w kapłaństwie Chrystusa. Osobę, która przyjęła święcenia episkopatu, nazywa się biskupem. Ma on prawo do prowadzenia Kościoła partykularnego lub diecezji przez własne nauczanie, troskę duszpasterską i przewodniczenie podczas sprawowania liturgii.
