Prezbiteriat
Prezbiteriat jest drugim stopniem w hierarchii święceń (stopniem niższym jest diakonat, a wyższym – episkopat). Równocześnie jest pierwszym stopniem kapłańskim – należy pamiętać, że wyświęcony diakon nie jest kapłanem.
Zgodnie z obowiązującym prawem kanonicznym prezbiteratu można udzielać tylko tym, którzy ukończyli dwudziesty piąty rok życia i posiadają wystarczającą dojrzałość, z zachowaniem ponadto sześciomiesięcznego odstępu czasu miedzy diakonatem i prezbiteratem (Kodeks Prawa Kanonicznego, Kan. 1031 $1)
Prezbiter
Prezbiter (gr. „starszy”) to duchowny i kapłan urzędowy Kościoła rzymskokatolickiego, powszechnie „ksiądz”. Urząd prezbitera sięga starożytności; prezbiterzy byli wyznaczani już w pierwszych gminach chrześcijańskich, o czym wspomina w swoich listach św. Paweł (1 Tm 4, 14; 5, 17-19; Tt 1,5).
Zgodnie z hierarchią święceń, aby zostać prezbiterem, najpierw trzeba być diakonem. W trakcie wyświęcania kandydata na prezbitera zostaje on namaszczony krzyżmem na znak namaszczenia Duchem świętym. Przekazuje mu się także patenę i kielich. Na nowo wyświęconego kapłana nakłada ręce nie tylko biskup, jak ma to miejsce w przypadku święceń diakonatu, ale także wszyscy obecni kapłani, co stanowi wyraz braterstwa między prezbiterami.
Każdy prezbiter podlega biskupowi diecezji, w której pełni swoją posługę; można powiedzieć, że jest jego współpracownikiem. Wszyscy prezbiterzy danej diecezji tworzą z kolei razem ze swoim biskupem prezbiterium Kościoła diecezjalnego.
W Kościołach wschodnich prezbiterzy mogą być żonaci, natomiast w Kościele rzymskokatolickim obowiązuje ich celibat.
Powołaniem prezbitera jest głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i wychodzenie naprzeciw wszystkim duchowym potrzebom wiernych oraz ludzi, którzy wciąż poszukują Pana. Źródłem i wzorem posługi każdego kapłana jest Jezus Chrystus.