Alessandro di Mariano Filipepi, bo tak brzmi pełne nazwisko artysty, urodził się w 1445 r. we Florencji. Jego ojciec był garbarzem, oprócz Alessandra miał jeszcze 3 synów. O najmłodszych latach artysty wiadomo niewiele. Malarstwa uczył się m.in. u Fra Filippo Lippiego. Pierwszy istotny fakt o znaczeniu artystycznym datuje się na rok 1470, kiedy to Botticelli założył swoją pracownię malarską. Jego klientami byli zamożni florentczycy. Wówczas miał już swoich uczniów.
Jego życie było związane z Florencją, którą opuszczał raczej rzadko, choć wiadomo, że podróżował do Rzymu i Pizy. Z Florencją wiązała go też rodzina Medyceuszy, która objęła Botticellego mecenatem.
Duże wrażenie z pewnością wywarły na nim wystąpienia Savonaroli, pod jego wpływem stał się gorliwym wyznawcą ascetycznej ideologii. Zmarł w 1510 roku.
Twórczość Botticellego
Botticelli malował sceny mitologiczne i biblijne. Jego styl ukształtował się pod wpływem pierwszego mistrza Lippiego oraz późniejszych autorytetów, takich jak: Baldovinetti, Verrocchio, Pollaiolo czy Castagno.
W 1470 r. Botticelli namalował „Alegorię Siły”. Wiele dzieł powstało na zamówienie jego mecenasów, np.: obraz ołtarzowy w kościele Santa Elisabetta Della Convertire, gdzie święci Kosma i Damian mają twarze jego protektorów; biblijne sceny: „Powrót Judyty” i „Odnalezienie ciała Holofernesa”; mitologiczny motyw „Sztandar z Ateną”, a także „Atena ujarzmiająca centaura”, przez niektórych interpretowana jako odniesienie do bohaterskich czynów Wawrzyńca Wspaniałego.
W 1474 r. namalował Botticelli „Św. Sebastiana” do florenckiego kościoła Santa Maria Maggiore. W tym samym roku przystąpił też do malowania fresku „Wniebowzięcie” w kaplicy Dell`Incoronata w Pizie, jednak pracy nie ukończył. Podobnie jak inni malarze tej epoki, często umieszczał twarze znanych osób na swoich obrazach. Tak też jest w przypadku „Pokłonu trzech króli”, gdzie można odnaleźć podobizny Cosmo Medici oraz Wawrzyńca Wspaniałego.
Najsłynniejszym obrazem Botticellego są „Narodziny Wenus”, kobiecy akt mający przedstawiać wzór idealnego piękna.
W 1480 r. Botticelli stworzył monumentalne dzieło przedstawiające św. Augustyna. Później pracował na zlecenie Sykstusa IV nad freskami w Kaplicy Sykstyńskiej. Wykonał tam kilka papieskich portretów oraz trzy obrazy: „Młodość Mojżesza”, „Oczyszczenie trędowatego” i „Uśmierzenie przez Mojżesza i Aarona rebelii Korego, Datana i Abirona”.
W późniejszych latach nastąpiła zmiana w stylu Botticellego, pryska jego idylliczny nastój. Z obrazów emanuje niepokój, ostre kolory wywołują uczucie napięcia, zwiastują nadejście katastrofy. Zmiana ta zaszła prawdopodobnie za sprawą sytuacji politycznej we Florencji i głośnych wystąpień mnicha Savonaroli. Przykładem dzieła artysty z tego okresu jest „Zwiastowanie”. Później w tym samym duchu powstawały ilustracje do „Boskiej Komedii” Dantego.
Twórczość Botticellego wyróżnia się na tle innych artystów tej epoki dążeniem do oddania raczej psychologii niż anatomii. Realizm nie był jego ambicją, celowo zaburzał proporcje, ignorował perspektywę. Nie był też nowatorem, korzystał z gotowych rozwiązań. Jego styl opiera się na zastosowaniu linii i czystego kolorytu.