 |
| Giovanni Boccaccio |
Giovanni Boccaccio żył w latach 1313-1375. Był nieślubnym dzieckiem francuskiej szlachcianki i kupca z Toskanii. Wychowywał się we Florencji. Kiedy ukończył 15 lat, przeniósł się do Neapolu, gdzie podjął studia prawnicze i kształcił się w handlu. Jednak nauka nie była jego pasją, później uważał te lata za zmarnowane, interesował się przede wszystkim literaturą i filozofią. Tą pasją zaraził go poznany w Neapolu wybitny poeta – Francesco Petrarca. Za swoich mistrzów uznawał Boccaccio Dantego, Tacyta i Liwiusza.
Mając lat 23 poznał Marię d'Aquino, nieślubną córkę króla. Zakochał się w niej i uczynił swoją muzą. W 1340 roku powrócił do Florencji i oddał się służbie publicznej, był szanowanym obywatelem i wpływowym politykiem. Nigdy się nie ożenił, miał jednak troje dzieci.
Zmarł w wieku 61 lat w Certaldo i tam też został pochowany.
Twórczość Boccaccia
Literatura była pasją Boccaccia, poświecił jej całe życie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek. Pisał zarówno po włosku, jak i po łacinie. Jego wczesne utwory są raczej radosne i dotyczą głównie miłości. Po roku 1350 następuje wyraźna zmiana – artysta uderza w smutne i gorzkie tony. Być może był to wpływ twórczości Petraki, a może sytuacji osobistej, zawodu miłosnego i pogarszającego się stanu zdrowia.
Za najwybitniejsze jego dzieło uznaje się „Dekameron”, zbiór stu nowel, będący wzorem dla tego gatunku. Każda nowela stanowi zamkniętą całością, budowaną ściśle wokół jednego wątku, ale wszystkie wiążą się one z sobą i tworzą swoistą „komedię ludzką”.
Boccaccio fascynował się twórczością Dantego, wygłosił cykl wykładów na temat „Boskiej komedii”, a nawet stworzył biografię autora („Żywot Dantego”) oraz komentarz do „Piekła”. Był też przedstawicielem kultury dworskiej. Jego powieść pt.: „Fiammetta” to nowatorski romans, przede wszystkim dlatego, że autor starał się ukazać miłość z perspektywy kobiety. Utwór jest uważany za pierwszą włoską powieść psychologiczną.
W swojej twórczości, szczególnie łacińskiej naśladował antycznych twórców. Przykładał wielką wagę do doskonałej konstrukcji, harmonii i czystości językowej. Wśród łacińskich dzieł na szczególną uwagę zasługują: zbiór przedstawiający genealogię mitologicznych bóstw „O pochodzeniu bogów pogańskich”, tom 16 eklog wzorowany na twórczości Petrarki, „Sielanki”, traktaty moralizatorskie: „O przypadkach sławnych mężów" i „O sławnych niewiastach".