Pisarz urodził się w 1527 roku w Oświęcimiu w rodzinie mieszczańskiej. Tam też rozpoczął naukę i dał się poznać jako zdolny młodzieniec. Za sprawą wuja, Stanisława Gąsiorka (kleryka kaplicy królewskiej na Wawelu), w 1538 r. przeniósł się do Krakowa. Wuj był człowiekiem wykształconym, poetą i kompozytorem, a także dworzaninem Zygmunta Starego. Dzięki niemu młody Łukasz mógł podjąć studia i rozpocząć dworską karierę.
W Krakowie uczył się języków klasycznych, prawdopodobnie zapoznał się też z kulturą włoską. Najpierw został dworzaninem biskupa krakowskiego, Samuela Maciejowskiego (uwiecznionego w „Dworzaninie polskim”), mecenasa nauki i literatury. Pełnił wówczas rolę pisarza kancelaryjnego. Później, po śmierci Maciejowskiego w 1550, dwór w Prądniku przejął biskup Andrzej Zebrzydowski, Górnicki spędził tam kolejne dwa lata. Następnie – w 1552 r. – został przyjęty do kancelarii królewskiej. Już jako królewski kanclerz odbył podróże do Gdańska, Królewca, na Litwę i do Wiednia (jako członek poselstwa proszącego w imieniu króla o rękę Katarzyny Habsburżanki).
Rezydując na dworze królewskim, Górnicki przyjął niższe świecenia kapłańskie i z tego tytułu otrzymał kilka beneficjów. Po śmierci