Biografia
Poeta, prozaik i felietonista, urodzony 16 lutego 1972 roku w Gdańsku. Wojciech Wencel ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Bohaterów Westerplatte, a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim. Od początku swojej twórczości aktywnie angażował się również w publicystykę. Pisał felietony dla takich pism jak „Ozon”, „Nowe Państwo” czy „Gazeta Polska”. Swoją poezje publikował w „Tygodniku Powszechnym” i „Zeszytach Literackich”. Należał do redakcji „Frondy”, a także współzałożył magazyn „Czterdzieści i cztery”.
Od 1998 roku stale współpracuje z miesięcznikiem „Arcana”, a w latach 1998-2002 zasiadał w Radzie Programowej Telewizji Polskiej. Wojciech Wencel słyszalny jest także w życiu politycznym. To on napisał manifest stowarzyszenia „Solidarni 2010”, a także był członkiem Trójmiejskiego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego na prezydenta Polski.
Poeta był licznie nagradzany za swoja twórczość – otrzymał Literacką Nagrodę im. Józefa Mackiewicza (za tomik De profundis). Dostał także prezydencką nagrodę „Zasłużony dla Polszczyzny” w 2017 roku.
Twórczość
Proza i poezja Wojciecha Wencla wyraża ściśle katolicki i konserwatywny światopogląd. Sam poeta zresztą traktuje poezję jako służebną wobec wiary, o czym szeroko pisze w swoich esejach. Najważniejszym wzorcem literackim i ideowym dla Wencla jest Thomas Eliot.
Najważniejsze tomy poetyckie Wojciecha Wencla:
Wiersze (1995)
Oda na dzień św. Cecylii (1997)
Oda chorej duszy (2000)
Ziemia Święta (2002)
Wiersze zebrane (2003)
Imago mundi. Poemat (2005)
Podziemne motyle (2010)
De profundis (2010, 2 wyd. 2011, 3 wyd. 2012)
Małe Betlejem / Christmastide (2011)
Oda do śliwowicy i inne wiersze z lat 1992–2012 (2012)
Epigonia (2016)
Wiersze wybrane (2017)
Polonia aeterna (2018)
Eseistyka:
Zamieszkać w katedrze. Szkice o kulturze i literaturze (1999)
Przepis na arcydzieło. Szkice literackie (2003)