Wiersz Perła został napisany 1994 roku i reprezentuje lirykę bezpośrednią i opisową. Utwór przedstawia kobietę o nieznanym imieniu. Podmiot opisuje ja patrząc z boku jak wykonuje tak prozaiczną czynność jak parzenie kawy. Cały wiersz opiera się na tym procesie:
Parząca kawę w wysokim ekspresie
stojącym w niszy na brzegu lodówki
widziana z głębi dużego pokoju
przez drzwi otwarte na oścież do kuchni
bardzo uważnie podchodzi do stołu […]
Bohaterka opisywana przez podmiot jest delikatna i kobieca – nie bez powodu wiersz nosi tytuł Perła, którą charakteryzują te same cechy. Perła oznacza również niewinność, piękno i doskonałość. Ten przedmiot uznawany jest za symbol uduchowienia materii, co wydaje się kluczowym w kontekście interpretacji wiersza Wojciecha Wencla.
Sposób parzenia kawy zostaje bowiem w jego opisie podniesiony do rangi rytuału – kobieta dba o jak najlepszy smak napoju przygotowywanego nie tylko dla siebie, ale również dla drugiej osoby. Ta troska sprawia, że parzenie kawy zyskuje dodatkowe znaczenie.
Wencel nawiązuje w wierszu do stylistyki impresjonizmu - ci artyści poszukiwali ulotności chwili i starali się uchwycić ją w obrazie. Z takim impresjonistycznym obrazem może kojarzyć się dziewczyna parząca u Wencla kawę. Podmiot opisujący tę chwilę pozostaje w momencie zachwytu nad obserwowaną kobietą:
inwazja blasku w jej włosach tak jasnych
że na tle mebli sosnowych się zdają
tworzyć kontrapunkt tymczasem po twarzy
toczy się spokój kościelnych witraży