Rafał Wojaczek urodził się w 1945 roku w Mikołowie, w rodzinie inteligenckiej. W 1963 roku studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po przerwaniu studiów przeniósł się do Wrocławia. Aby się utrzymać, imał się najróżniejszych prac fizycznych, między innymi w MPO.
Już od wczesnej młodości cierpiał na zaburzenia psychiczne. Często przebywał w szpitalach psychiatrycznych. We wrocławskiej klinice poznał swoją przyszłą żonę Hannę, która była pielęgniarką. Z ich związku przyszła na świat córka Dagmara. Wojaczek przez większość życia walczył z alkoholizmem, wielokrotnie poddawał się terapii, ale bez skutku.
Zmarł śmiercią tragiczną w 1971 roku w wyniku przedawkowania valium.
Rafał Wojaczek - charakterystyka twórczości
Wojaczek należy do grona tak zwanych „poetów przeklętych”. W swoim krótkim życiu zdążył wydać jedynie dwa tomy wierszy – „Sezon” (1969) i „Inna bajka”(1970) – które weszły do kanonu literatury współczesnej. Pośmiertnie ukazały się jeszcze zbiory „Nie skończona krucjata”(1972) oraz „Którego nie było” (1972), a także powieść „Sanatorium”.
Poezja Wojaczka odważnie łamie obyczajowe tabu, dotykając najbardziej uniwersalnych spraw ludzkiej egzystencji: bólu istnienia, lęku, śmierci, miłości. Istotnym motywem tej twórczości jest swoista wiwisekcja, a więc penetrowanie najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy, obsesji i lęków. Poeta operuje dosadnym, nierzadko brutalnym i wulgarnym językiem. W jego twórczości pojawiają się elementy antyestetyczne, demaskatorskie i kontestacyjne. Uważa się, że debiut Wojaczka (i Ewy Lipskiej) zapowiada poetykę Nowej Fali.
Ważną rolę w tej poezji odgrywa ciało, które nie podlega idealizacji, ale jest traktowane niesłychanie dosłownie. Jednocześnie doświadczenie fizyczne stanowi tu podstawę doświadczania świata w ogóle. Człowiek kontaktuje się z rzeczywistością poprzez ciało, dotyk, zapach, smak. Poeta jawnie deklaruje się tu jako demaskator, nie twórca iluzji, jak np. w wierszu „Erotyk”:
(…) Ciało jest czarne
Ciało śmierdzi
Ja nie jestem malarzem
Umiem tylko kopnąć w brzuch (…).
Miłość i seks w poezji Wojaczka często oddawane są za pomocą metaforyki kanibalistycznej. Miłość jawi się więc jako sfera zagrożenia dla ludzkiej tożsamości, a pragnienie kochania drugiej osoby niejednokrotnie przybiera formę jej unicestwiania.
Ponadto poezja Wojaczka ma charakter obrazoburczy, sięga po narodowe i religijne symbole, umieszczając je w niecodziennych kontekstach. Mamy tu do czynienia z ostrym montażem obrazów wywodzących się z różnych porządków, np. erotyki i brzydoty. Często porównuje się tę poezję do twórczości Rimbauda.
Jednocześnie Wojaczek wykazuje zainteresowanie lingwistyczną grą, testuje słowa, wyrywając je z ich naturalnych kontekstów, w czym wyprzedza dążenia nowofalowców.
