Paweł Huelle urodził się w 1957 roku w Gdańsku, tam też ukończył studia polonistyczne. Należał do grona inicjatorów apelu o powołanie niezależnej organizacji studenckiej w czasie sierpnia 1980. Angażował się w działalność polityczną, pracował w Biurze Informacji Prasowej „Solidarności”. Współpracował z „Głosem Wolnym” wydawanym podczas I Krajowego Zjazdu Delegatów. W czasie stanu wojennego był redaktorem pism podziemnych.
Huelle ożenił się z Idą Łotocką, malarką.
Pracował jako wykładowca filozofii na Akademii Medycznej w Gdańsku. W latach 1994-1999 był dyrektorem gdańskiej telewizji. Był też członkiem konwentu Ruchu Stu.
Osiem miesięcy trwał proces, jaki wytoczył mu ks. prałat Henryk Jankowski, o naruszenie dóbr osobistych. Pisarz przegrał go w 2005 r.
W 2012 Paweł Huelle został odznaczony przez prezydenta Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Obecnie należy do Polskiego PEN Clubu.
Paweł Huelle - twórczość
Huelle zadebiutował w 1987 powieścią pt.: „Weiser Dawidek”, która przyniosła mu dużą popularność. W 1995 roku otrzymał nagrodę Pen Clubu w kategorii prozy, a także Nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Z kolei „Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala” przyniósł mu Paszport Polityki (2001). „Ostatnia Wieczerza” ugruntowała pisarską pozycję Huellego – powieść została uhonorowana Nagrodą Nike w 2008 roku.
Najbardziej znaną powieścią w dorobku pisarza jest „Weiser Dawidek”. To dzieło wielowątkowe, łączące różne style. Fabuła opiera się na schemacie śledztwa w sprawie zniknięcia trzystoletniego żydowskiego chłopca, prowadzonego przez głównego bohatera po latach. Podobny schemat pojawia się w kolejnych książkach: „Opowiadaniu na czas przeprowadzki” i „Pierwszej miłości i innych opowiadaniach”. Tutaj również dominuje nastrój tajemnicy. Celem jest poszukiwanie prawdy. Sam autor mawia, że „(...) Pisanie jest sztuką opowiadania historii”.
Ważne miejsce w twórczości Pawła Huelle odgrywa jego rodzinne miasto Gdańsk, będące miejscem akcji wielu utworów. Pisarz najczęściej ukazuje Gdańsk tak, jak pamięta go ze swojego dzieciństwa („Weiser Dawidek”) – jako miasto o bogatej historii, łączące różne kultury. Pod tym względem Huelle kojarzony bywa z Gunterem Grassem i Stefanem Chwinem.
W twórczości Huellego często pojawiają się wątki autobiograficzne, pisarz rekonstruuje zdarzenia zapamiętane z dzieciństwa. Chętnie sięga również do tekstów literackich przetworzonych przez własną pamięć. Oddaje wrażenia, jakie na nim wywarły.
Proza Huelle jest pełna odniesień i nawiązań do literatury i sztuki. Pisarz chętnie posługuje się aluzją, pastiszem. Nawiązuje pozorny dialog ze współczesnymi i dawnymi pisarzami.
Paweł Huelle znany jest głównie jako prozaik, autor powieści i publicysta. W jego dorobku znajdują się jednak także dramaty i scenariusze („O dwóch takich, co nic nie ukradli”, „Wróżby Kumaka” – na podstawie prozy G. Grassa), a także tomik wierszy.
Aktualnie współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, dla której pisze felietony.
Paweł Huelle - wybrane utwory
Weiser Dawidek (1987)
Wiersze (1994),
Pierwsza miłość i inne opowiadania (1996),
Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala (2001),
Castorp (2004),
Ostatnia Wieczerza (2007),
Opowieści chłodnego morza (2008).
