 |
| Ernest Bryll/ www.bemowo.e-bp.pl |
Ernest Bryll urodził się w 1935 roku w Warszawie. W dzieciństwie mieszkał w Komorowie Starym, w okolicach Gdyni. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował jako poeta w 1958 roku tomem „Wigilie wariata”. Pracował jako dziennikarz, a następnie kierownik literacki Teatru Telewizji, zespołu filmowego Kamera oraz Teatru Polskiego w Warszawie. W latach 70. był dyrektorem Polskiego Instytutu Kultury w Londynie.
Swoją działalność związał nie tylko z literaturą i teatrem, ale również z filmem. Pracował jako wykładowca na Wydziale Filmu Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Był kierownikiem artystycznym zespołu filmowego Silesia. Pełnił również funkcje dyplomatyczne, w latach 1991-1995 był Ambasadorem RP w Irlandii. Po powrocie do kraju pracował jako konsultant różnych stacji telewizyjnych: TVP 2, Tele 5, Telewizji Puls - Niepokalanów.
Jest laureatem wielu prestiżowych nagród w dziedzinie literatury i kultury, między innymi Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy czy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Ernest Bryll - charakterystyka twórczości
Ernest Bryll to znany poeta, prozaik, dramatopisarz, krytyk filmowy, dziennikarz, autor tekstów wielu popularnych piosenek. Od czasu debiutu poetyckiego w 1958 roku („Wigilie wariata”) wydał wiele tomów poetyckich, między innymi: „Autoportret z bykiem”, „Twarz nie odsłonięta”, „Mazowsze”, „Muszla”, „Fraszka na dzień dobry”, „Pusta noc” czy „Nie proszę o wielkie znaki”. Ponadto Bryll jest autorem powieści, (np. „Ojciec”, „Ciotka”, „Jałowiec”, „Betlejem”) oraz dramatów, z których najważniejsze to: „Rzecz listopadowa”, „Kurdesz”, „Tristan”.
Cała twórczość pisarza, jak wskazuje Stanisław Burkot, oscyluje wokół problematyki polskości widzianej przez pryzmat sarmackich mitów. Istotą pisarstwa Brylla jest nieustanny dialog z tradycją XVII wieku, sięganie do narodowych przywar, ale też wartości tkwiących w przeszłości. Poeta posługuje się zatem stylizacją na język Sarmatów, zwłaszcza Wacława Potockiego. Jednocześnie sięga po takie środki poetyckie jak ironia czy żart, które pozwalają mu na zachowanie polemicznego dystansu wobec przywołanych wzorców, ale nie na ich ostateczne odrzucenie.
Bryll często posługuje się również aluzją literacką, np. w „Rzeczy listopadowej” będącej bezpośrednim nawiązaniem do „Nocy listopadowej” Stanisława Wyspiańskiego. Jego twórczość mieści się zatem w nurcie neoklasycyzmu rozumianego jako nieustanna łączność z tradycją, niekoniecznie jednak bezrefleksyjnie afirmująca, ale także krytyczna.
Można również odczytywać to pisarstwo jako współczesną formułę patriotyzmu, opierającego się nie na egzaltacji i patosie, ale na gruntownym przemyśleniu narodowych mitów.