Biografia
Polska pisarka, poetka, tłumaczka, ale także aktorka i inscenizatorka teatralna. Urodziła się w 25 marca 1928 roku w Łodzi, a zmarła 17 czerwca 2018 w Warszawie. Jest znana jako autorka dramatów, scenariuszy, książek dla dzieci i młodzieży.
Swoje dzieciństwo spędziła w Tomaszowie Mazowieckim, a podczas okupacji była członkiem tajnych kompletów. Studiowała historię na Uniwersytecie Łódzkim, a następnie w Państwowej Wyższej szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi i Warszawie (studiowała aktorstwo i reżyserię). Od roku 1995 pracowała jako redaktor działu teatralnego w wydawnictwie Nasza Księgarnia. Wyszła za Jana Kulmę, któremu często asystowała jako reżyserowi podczas spektakli teatralnych.
W latach 1961-1996 małżonkowie zamieszkali w Strumianach k. Stargardu Szczecińskiego. Wówczas ofiarowali Bibliotece Głównej Uniwersytetu Szczecińskiego liczne pamiątki (obrazy, zabytkowe meble, książki) wykorzystane do stworzenia tzw. Sali Strumiańskiej, miejsca spotkań autorskich, promocji książek i wydarzeń kulturalnych. Razem organizowali wydarzenia artystyczne Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Założyli np. chór i teatr dziecięcy przy parafii w Poczerninie. W latach 1996–1998 Joanna Kulmowa pełniła m.in. funkcję prezesa stołecznego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
 |
| Joanna Kulmowa, autor: Sławek / www.wikipedia.org.pl |
Twórczość
Joanna Kulmowa debiutowała jako reżyser w teatrze łódzkim, a następnie w Poznaniu i Koszalinie. Objęła funkcję kierownika literackiego w Teatrze Wybrzeże.
W latach 70. autorka podjęła współpracę ze środowiskiem opozycyjnym, publikując w czasopismach takich jak „Zapis” i „Puls”. W okresie stanu wojennego swoje utwory zamieszczała podziemnych tytułach.
Jej debiut poetycki przypada na rok 1952, następnie opublikowała tomy Fatum na zakręcie (1957), Boże umieranie (1962), Cykuta i Jonasz, czyli nasza epoka (1967), Trefnisiem będąc (1978), Wiersze wybrane (1988). W swoim dorobku Kulmowa ma ponad 50 tomów poetyckich. Wiersze te, oprócz nastroju liryzmu posiadają również wyraźny element groteski i anegdoty.
Wydała również kila tomów wierszy skierowanych do dzieci i młodzieży: Śpiew lasu (1967), Wiersze dla Kai (1970), Zasypianki (1972), Krześlaki z rozwianą grzywą (1978), Niebo nad miastem (1986), Zagubione światełko (1990). W tych utworach poetka często odwołuje się do przeżyć i emocji dzieci oraz ich wyobraźni.