 |
| G.G. Marquez/ fot. Jose Lara (2002) |
Gabriel Garcia Marquez urodził się w 1927 roku w miasteczku Aracataca na północy Kolumbii. Rodzice pisarza byli bardzo biedni, dlatego przez osiem lat wychowywali go dziadkowie, którzy odegrali ważną rolę w kształtowaniu się wrażliwości i światopoglądu małego Marqueza. Jego dziadek był weteranem wojennym, babcia, która dożyła późnej starości, była osobą wierzącą i przesądną. Opowiadała wnukowi niezwykłe historie rodzinne, pełne duchów i nadprzyrodzonych zjawisk. Kiedy Gabriel miał osiem lat, zmarł jego dziadek, a babcia, która straciła wzrok, nie mogła się nim opiekować. Wtedy przeniósł się do rodziców w Sucre. Jego ojciec, Gabriel Eligio Garcia, był farmaceutą.
Gabriel okazał się pilnym i zdolnym uczniem, z zamiłowaniem do literatury. Początkowo pracował jako redaktor i reporter. W 1946 roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Bogocie. Jednak więcej czasu poświęcał lekturze niż nauce. Pasjonował się twórczością Kafki, która stylem opowiadania przypominała mu babcine opowieści. W tym okresie poznał Mercedes Barcha, trzynastoletnią wówczas pannę, która w przyszłość miała zostać jego żoną. Po zamknięciu Uniwersytetu w Bogocie przeniósł się na Universidad de Cartagena.
Marquez zadebiutował w 1946 roku powieścią „Trzecia Rezygnacja”, opublikowaną na łamach „El Espectador”. Dzieło spotkało się z przychylnym przyjęciem, niektórzy krytycy obwołali go nawet geniuszem. Pisarz wiódł ubogie, ale szczęśliwe życie, miał stałą pracę i grono wiernych przyjaciół.
W 1955 r. wybrał się w podróż po Europie. Był w Genewie, Rzymie, na Węgrzech, w Paryżu, w Londynie, a także w Polsce. Potem osiadł w Wenezueli. W 1958 roku powrócił potajemnie do Kolumbii, by poślubić Mercedes. Następnie razem udali się do Caracas. Rok później przyszedł na świat jego pierwszy syn, Rodrigo (obecnie uznany reżyser) i cała rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, a po roku znów do Meksyku.
W 1967 roku zostało wydane „Sto lat samotności” – książka, która przyniosła Marquezowi prawdziwą sławę. Jako uznany pisarz angażował się także w działalność polityczną. Sympatyzował z rewolucjonistami i przyjaźnił się z Fidelem Castro.
Był wielokrotnie nagradzany, w 1982 roku także przez Komitet Noblowski. Obecnie pisarz wraz z żoną mieszka w Meksyku. Od 1999 roku nie udziela się publicznie, tocząc walkę z rakiem.
Gabriel Garcia Marquez - twórczość
Marquez to główny przedstawiciel realizmu magicznego – w jego powieściach rzeczywistość w naturalny sposób łączy się z metafizyką. Wzorem dla pisarza były opowieści jego babki, która przekazywała je chłopcu z pełnym przekonaniem, w jej świecie duchy i nadprzyrodzone zjawiska były tak samo obecne jak żywi ludzie. Sam Marquez przyznawał, że „realizm magiczny to sposób, w jaki moja babcia opowiadała historie”. Później pisarz uczył się tej metody od Franza Kafki. Wreszcie sam doprowadził ją do perfekcji. Komitet Noblowski tak uzasadnił swoją decyzję o przyznaniu mu literackiej Nagrody Nobla: „(...) za powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”.
Największą sławę przyniosła autorowi powieść pt.: „Sto lat samotności”, w której zawarł pewne wątki autobiograficzne, korzystając z historii swojej babki, która zresztą stała się pierwowzorem postaci Urszuli. W 1985 r. ukazał się wyjątkowy romans „Miłość w czasach zarazy”, opowiadający o dojrzałej i niezwykle subtelnej, i wytrwałej miłości. W dorobku pisarza ważne miejsce zajmują też reportaże, szczególnie cykl „Opowieść rozbitka”.
W 2002 roku ukazała się książka „Żyć, żeby opowiadać o tym”, zawierająca wspomnienia pisarza, stanowiąca pierwszą z trzech części cyklu. Najnowszą powieścią Marqueza jest „Rzecz o mych smutnych dziwkach” z 2004 roku, która doczekała się już ekranizacji.
Wybrane dzieła Marqueza
Szarańcza (1955)
Nie ma kto pisać do pułkownika (1961)
Zła godzina (1962)
Sto lat samotności (1967)
Opowieść rozbitka (1970)
Kronika zapowiedzianej śmierci (1981)
Miłość w czasach zarazy (1985)
Dwanaście opowiadań tułaczych (1992)
O miłości i innych demonach (1994)
Życie jest opowieścią (2002)
Rzecz o mych smutnych dziwkach (2004)
