Kultura po 1954 roku obfituje w nieograniczoną wręcz ilość zjawisk i subkultur. W latach 40. i 50. bezpośrednią reakcją szerokich kręgów inteligencji na doświadczenie II wojny światowej stał się egzystencjalizm nie tylko jako filozofia, ale jako pewna subkultura. Rozwijała się ona szczególnie we Francji, gdzie „egzystencjaliści” ubierali się na czarno, mieli własne kawiarnie i słuchali muzyki jazzowej. Oczywiście swoistym guru był tu Jean Paul Sartre.
Żona wielkiego francuskiego filozofa, Simon de Beauvoir, stała się natomiast ikoną innego ruchu kulturowego, jednego z najważniejszych w XX wieku, a mianowicie feminizmu. Jej książka „Druga płeć” (1949) ze słynną tezą: „Nie rodzimy się kobietami, ale się nimi stajemy”, stanowiła najważniejszą publikację I fali feminizmu. II fala feminizmu została natomiast zainicjowana w Stanach Zjednoczonych, a za jej symboliczny początek uważa się publikację dzieła Betty Friedan „Mistyczna kobiecość”.
Lata 60., 70. i 80. to prawdziwy rozkwit feminizmu, ale też jego podział na mniej i bardziej radykalne odłamy. O ile jednak do 6. dekady XX wieku kobiety musiały walczyć o podstawowe prawo uznania ich równości wobec mężczyzn (chociaż w Szwajcarii kobiety uzyskały prawo wyborcze dopiero w 1971 roku, a w Liechtensteinie dopiero w 1984!), o tyle później ruchy feministyczne skupiły się, jak zaznacza Anna Burzyńska, na kategorii „różnicy”, czyli określenia specyfiki kobiecości, ale też męskości.
Feminizm z pewnością był jednym z nurtów kulturowych, który przyczynił się do słynnej rewolucji seksualnej przełomu lat 60 i 70. Proces ten rozpoczął się w 1968 roku, kiedy przez Europę i Stany Zjednoczone przetoczyła się wielka fala młodzieżowych ruchów kontestacyjnych. W USA ruchy te wyrastały w dużej mierze ze sprzeciwu wobec wojny w Wietnamie.
Wpływ na zaistnienie buntu młodego pokolenia miało kino awangardowe (filmy Ingmara Bergmana, Jean Luca Godarda czy Bernardo Bertolucciego), rozwój muzyki rockowej i psychodelicznej (np. The Beatles, The Rollin Stones, Deep Purple).
Na fali tych zmian (zwłaszcza 1968 roku) powstały subkultury takie jak hipisi („dzieci kwiaty”), którzy deklarowali wolną miłość i radykalny pacyfizm. Z drugiej strony pojawiły się ruchy typu punk czy metal. Osobną subkulturę pod koniec lat 70. stworzyły środowiska afroamerykańskie w USA, a mianowicie hip hop – z charakterystyczną muzyką, stylem ubioru, graffiti i światopoglądem.
Lata 80. i 90. wiązały się również z rozwojem feminizmu. Przyczynił się on bowiem np. do powstania ruchu „political corectness”, ponadto wyodrębniło się wewnątrz niego zupełnie nowe podejście do płci, czyli powstała kategoria „gender” („płci kulturowej” – płci formowanej przez wymogi danej kultury).