Współczesna muzyka rozrywkowa
Muzyka współczesna kontynuuje oczywiście wiele form i gatunków, które ukształtowały się jeszcze w dwudziestoleciu, jak jazz czy blues. Pojawiają się w jej obrębie jednak również formy nowe, powstające gównie z rozmaitych wariacji i przekształceń wcześniejszych konwencji.
W latach 50. wielką popularność zyskał rock and roll – styl muzyczny wywodzący się z bluesa, polegający na graniu kilku akordów w bardzo szybkim tempie i przy pomocy elektrycznych instrumentów muzycznych. Termin ten w obrębie bluesa stanowił aluzję do znaczeń seksualnych. Największą ikoną tego stylu jest oczywiście Elvis Presley. Rock and roll w nieco przekształconej formie miał również swoje wielkie gwiazdy w Wielkiej Brytanii. Cała dekada lat 60. należała między innymi do nieśmiertelnej grupy The Beatles (John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Star).
Inny brytyjski zespół, The Rolling Stones (Mick Jagger, Keith Richards), stał się jednym z najważnieszych przedsięwzięć muzycznych XX wieku. Grupa dała początek bardziej ostrej formie rock and rolla, rocka i hard rocka, które wyodrębniły się w połowie lat 60. Synonimem rocka stał się slogan: „Sex, Drugs and Rock’n roll”.
W 1969 roku odbył się legendarny festiwal w Woodstock, w którym wzięły udział największe gwiazdy tamtego okresu (Carlos Santana, Janis Joplin, Jimi Hendrix). W latach 70. i 80. wielkie sukcesy odnosił zespół Queen (Brian May, Roger Taylor i Freddi Mercury). Pojawiała się też undergroundowa forma rocka – punk rock (The Clash, The Sex Pistols). W latach 80. wyodrębniło się natomiast wiele nowych nurtów rocka, np. glam rock (David Bowie, Bon Jovi), któremu towarzyszył swoisty sceniczny przepych: przerysowane kiczowate stroje i fryzury.
Podgatunkiem rocka jest muzyka metalowa, której początki wyznaczyły zespoły takie jak Black Sabbath czy Deep Purple. Charakteryzuje się ona bardzo ciężkim brzmieniem, ostrymi akcentami perkusji i długimi partiami solowymi gitary.
Rock wydał również swoją odmianę wpisującą się w kulturę masową, czyli muzykę pop. Wykorzystuje ona brzmienia rockowe, ale jest to typowa muzyka rozrywkowa, tworzona dla szerokiego grona odbiorców, przeznaczona do grania na estradzie.
Zupełnie odmiennym nurtem muzycznym ukształtowanym w latach 60, jest natomiast reggae. Muzyka wywodząca się z Jamajki, pełna harmonii, słońca i pozytywnej energii bardzo szybko zdobyła serca fanów, a jej ikoną stał się Bob Marley. Jeszcze innym gatunkiem jest hip hop, który zrodził się pod koniec lat 70. w Stanach Zjednoczonych w środowisku afroamerykańskim. Opiera się on na tak zwanych bitach i technice melorecytacji, rapowania. Jego ikoną stał się z jednej strony np. 2Pac, z drugiej – Eminem.
Współczesna muzyka poważna
Muzyka poważna II połowy XX wieku bardzo wiele zawdzięcza Arnoldowi Schonbergowi – kompozytorowi, twórcy muzyki dodekafonicznej i atonalności (np. „Suita fortepianowa”). Od awangardy zaczynał również Paul Hindemith, który w latach 40. i 50. tworzył jednak w nurcie neoklasycyzmu, zwłaszcza dzieła symfoniczne (np. Symfonia „Pittsburgh”).
Jednym z najbardziej znanych kompozytorów tego gatunku (symfonii) w XX wieku był Rosjanin, Dymitr Szostakowicz.
Za pioniera muzyki elektronicznej uważa się Edgara Victora Varese. W nurcie tak zwanego prymitywizmu komponował z kolei Carl Orff, autor „Carmina Burana” czy „De Temporum Fine Comoedia”.
Polską współczesną muzykę poważną reprezentują nie mniej znane nazwiska. Należy tu wymienić Witolda Lutosławskiego, niezwykle utalentowanego twórcę, posługującego się wielością nowoczesnych stylistyk (neoklasycyzm, dodekafonia, aleatoryzm), ale także sięgającego do polskiego folkloru i tradycji.
Innym znanym polskim kompozytorem był Władysław Szpilman, słynny twórca piosenek, ale też utworów fortepianowych i orkiestrowych. Andrzej Panufnik był autorem wspaniałych symfonii, koncertów, pieśni i kantat. Krzysztof Penderecki to natomiast słynny twórca muzyki orkiestrowej, ale również kameralnej i filmowej. Muzyk sięga często po motywy religijne i patriotyczne (np. „Polskie Requiem”). Wraz z innym polskim twórcą, Henrykiem Mikołajem Góreckim, należy on do współtwórców sonoryzmu – awangardowego kierunku wysuwającego na pierwszy plan niestandardowe brzmienie (np. skrzypienie).
Do tego samego pokolenia polskich muzyków należy również Wojciech Kilar, znany szerszej publiczności jako twórca muzyki filmowej, podobnie jak Krzesimir Dębski.