Jan Izydor Sztaudynger (pseud. m.in. Jan Korab, Jan Kokowski, Świerszcz) urodził się 28 kwietnia 1904 r. w Krakowie. Uczęszczał do Wzorcowej Szkoły Ćwiczeń przy Seminarium nauczycielskim. Po wybuchu I wojny światowej naukę kontynuował na Prywatnych Polskich Kursach Gimnazjalnych w Brnie na Morawach, dokąd przeprowadziła się jego rodzina. Po powrocie do Krakowa w 1915 r. kształcił się w III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego. Na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował równocześnie polonistykę i germanistykę. W tym okresie należał do grupy poetyckiej Helion. Wydał także swój debiutancki tomik „Dom mój”. W 1926 r. ukończył roczne Studia Pedagogiczne, a w 1927 r. uzyskał stopień doktora filozofii.
Pracował jako nauczyciel języka polskiego kolejno w gimnazjum w Dębicy, w bydgoskim Męskim Seminarium Nauczycielskim oraz w Seminarium Nauczycielskim im. Ewarysta Estkowskiego w Poznaniu. Od 1934 r. wykładał w Państwowej Szkole Wydziałowej. Skupił się na badaniu historii teatrów lalkowych. Efektem pracy była praca „Marionetki” (1938 r.). Od 1937 r. piastował stanowisko instruktora do spraw teatru lalek w Oddziale Oświaty Pozaszkolnej Kuratorium Okręgowego w Poznaniu, wykładał też na Uniwersytecie Poznańskim. Pracował w czasopismach „Teatr Ludowy” i „Bal u lal. Miesięcznik Marionetkowy” oraz pisał scenariusze sztuk marionetkowych.
Na łamach pism literackich publikował wiersze, fraszki, artykuły, współpracował z kabaretem literackim „Klub szyderców”. Przed wybuchem wojny ukazały się tomiki „Ballady poznańskie” (1930 r.), „Ludzie”, „Rzeź na Parnasie” (1931 r.), „U źródeł Polski (Impresje regionalne)” (1933 r.) oraz „Kantyczki śnieżne” (1934 r., 1935 r.).
Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie przejściowym, a następnie przesiedlony w Sandomierskie, gdzie ponownie podjął pracę nauczyciela. W 1944 r. przyjechał do Lublina, gdzie objął stanowisko w Resorcie Kultury i Sztuki.
Po zakończeniu wojny wyjechał do Łodzi. Pełnił tam funkcję kierownika literackiego Teatru Lalek „Biedronka” Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci oraz pracował jako referent literatury w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego. W 1946 r. ukazał się tomik wierszy „Strofy wrocławskie”.
Od 1947 r. mieszkał w Szklarskiej Porębie. Pracował w Państwowej Szkole Dramatycznej Teatru Lalek i redagował czasopismo „Teatr Lalek”. W tym czasie ukazywały się kolejne tomy fraszek, m.in. „Piórka” (1954 r.), „Krakowskie piórka”, „Nowe piórka”, (1956 r.), „Krople liryczne” (1959 r.), „Raptularz zakochanych” (1960 r.). W 1958 r. wydany został tomik poetycki „Puch ostu”.
Ostatnie lata życia spędził w Zakopanem. W tym czasie poświęcił się m.in. twórczości dla najmłodszych. W latach 1961-1968 ukazały się cztery zbiory wierszy dla najmłodszych czytelników – „Muchomory”, „Kasztanki”, „Narodziny obłoczka” oraz „Zwrotki dla Dorotki”.
Jan Izydor Sztaudynger zmarł 12 września 1970 r. w krakowskiej Klinice Hematologicznej. Został pochowany na Cmentarzu Zwierzynieckim w Krakowie.
Jest ojcem doktor socjologii, nauczyciela akademickiego i pisarki Anny Sztaudynger-Kaliszewicz oraz ekonomisty Jana Jacka Sztaudyngera.
