 |
| Agnieszka Osiecka (1965) |
Agnieszka Osiecka urodziła się w 1936 roku w Warszawie jako córka Wiktora Osieckiego i Marii z domu Sztechman. Studiowała na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego (1952-1956), a następnie na Wydziale Reżyserii w Filmowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1972).
Już w 1954 roku rozpoczęła współpracę ze Studenckim Teatrem Satyryków, wchodząc w skład rady artystycznej. Wówczas powstały jej pierwsze teksty piosenek. Z teatrem współpracowała do 1972 roku i napisała dla niego łącznie 166 utworów.
W czasie studiów publikowała swoje pierwsze teksty dziennikarskie, eseje i reportaże na łamach: „Głosu Wybrzeża”, „Nowej Kultury”, „Sztandaru Młodych” i „Po Prostu” (1954-1957). Później nawiązała współpracę także z „Literaturą”, „Kulturą” i „Polską”. Należała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Około 1956 roku Osiecka nawiązała romans z Markiem Hłaską, wówczas już uznanym pisarzem. Na przeszkodzie ich miłości stanął zakaz powrotu Hłaski do kraju. Ich ostanie spotkanie miało miejsce w 1968 roku w Los Angeles. W tym czasie łączyło ją uczucie z Jeremim Przyborą (korespondencja będąca zapisem ich uczuć została opublikowana niedługo po śmierci Osieckiej). Do końca życia pisarka trzymała na swoim biurku maszynę do pisania należącą do ukochanego. Wyszła za mąż za Wojciecha Jesionka, z którym się rozwiodła. Jej drugim mężem był Wojciech Frykowski (1963-64). W 1973 roku urodziła córkę Daniela Passenta, Agatę.
Przez siedem lat prowadziła Radiowe Studio Piosenki na antenie Polskiego Radia. Audycja przyczyniła się do wypromowania wielu piosenek i zapewniła udany debiut wielu polskim artystom estradowym.
W latach 1994-1996 Osiecka pisała sztuki i piosenki dla Teatru Atelier w Sopocie. Twórczość tego okresu uważana jest za szczytowe osiągnięcie w jej dorobku. W 1997 uznano ją za patronkę teatru i na jej cześć odbywają się tam półfinały konkursów na interpretację jej testów – „Pamiętajmy o Osieckiej”.
Poetka zmarła w 1997 roku w wyniku choroby nowotworowej. Spoczywa na warszawskich Powązkach.
Agnieszka Osiecka - twórczość
Osiecka została zapamiętana przede wszystkim jako autorka tekstów piosenek, których napisała ponad 2000. Do najbardziej znanych należą: „A ja wolę moją mamę”, „Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma”, „Piosenka o okularnikach”, „Pamiętajcie o ogrodach”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Małgośka”, „Niech żyje bal”, „Nie całuj mnie pierwsza”, „Sing sing”, „W żółtych płomieniach liści”, „Zielono mi”.
Wiele z nich zawiera młodzieńczy bunt przeciwko nudnej i szarej rzeczywistości polskiej „małej stabilizacji”. Poetka domaga się prawa do beztroski, pragnie być spontaniczna, radosna, młoda duchem. Sama mówiła o sobie, że jest infantylna i taka pragnęła być, pielęgnując ową niedojrzałość jako źródło natchnienia, istotną część swej twórczej osobowości. Jednocześnie miała świadomość, że ta dziecięca wrażliwość i naiwność narażają ją na większe cierpienia w życiu.
Zofia Turowska napisała: „(...) W pisaniu Agnieszki liczyły się tylko uczucia, jak w malarstwie”. Osiecka pisała przede wszystkim o miłości, ukazując rożne jej aspekty, barwy jasne i ciemne. Pesymizm w tej twórczości wynikał głównie z poczucia niespełnienia i tymczasowości istnienia. Realizm miesza się tu z baśniowością i magią, liryzm przeplatany bywa ironią i sceptycyzmem.
Istotne miejsce w dorobku poetki zajmuje twórczość przeznaczona dla dzieci. Osiecka potrafiła nadać swoim utworom ciekawą fabułę, szaleńcze tempo akcji, rozbudzić fantazję swoich odbiorców i zapewnić im świetną zabawę podczas lektury.