Stanisław Jerzy Lec (właściwie Stanisław Jerzy de Tusch-Letz) urodził się 6 marca 1909 r. we Lwowie w uszlachconej rodzinie żydowskiej (za zasługi dla Austro-Węgier ojciec otrzymał tytuł barona). Lata I wojny światowej spędził w Wiedniu. Po powrocie do Lwowa uczęszczał do protestanckiej szkoły podstawowej, następnie – do gimnazjum.
W latach 1927-1933 studiował – najpierw polonistykę, potem prawo – na Uniwersytecie Lwowskim. W tym czasie także debiutował, publikując na łamach „Kuriera Literacko–Naukowego” wiersz pt. „Wiosna”. W 1933 r. wydał debiutancki tomik wierszy satyrycznych „Barwy” opatrzony spolszczoną formą nazwiska.
W latach 30. współpracował z „Dziennikiem Popularnym”, „Lewarem”, „Sygnałami”, „Cyrulikiem Warszawskim” i „Szpilkami”.
Sympatyzował z komunistami. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy, publikował w „Czerwonym Sztandarze”, podpisał także oświadczenie pisarzy polskich witające przyłączenie Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej.
Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941 r. – ze względu na swoje pochodzenie – został aresztowany i przewieziony do obozu pracy w Tarnopolu, skąd udało mu się uciec. Przedostawszy się do Warszawy,