Stanisław Jerzy Lec (właściwie Stanisław Jerzy de Tusch-Letz) urodził się 6 marca 1909 r. we Lwowie w uszlachconej rodzinie żydowskiej (za zasługi dla Austro-Węgier ojciec otrzymał tytuł barona). Lata I wojny światowej spędził w Wiedniu. Po powrocie do Lwowa uczęszczał do protestanckiej szkoły podstawowej, następnie – do gimnazjum.
W latach 1927-1933 studiował – najpierw polonistykę, potem prawo – na Uniwersytecie Lwowskim. W tym czasie także debiutował, publikując na łamach „Kuriera Literacko–Naukowego” wiersz pt. „Wiosna”. W 1933 r. wydał debiutancki tomik wierszy satyrycznych „Barwy” opatrzony spolszczoną formą nazwiska.
W latach 30. współpracował z „Dziennikiem Popularnym”, „Lewarem”, „Sygnałami”, „Cyrulikiem Warszawskim” i „Szpilkami”.
Sympatyzował z komunistami. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy, publikował w „Czerwonym Sztandarze”, podpisał także oświadczenie pisarzy polskich witające przyłączenie Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej.
Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941 r. – ze względu na swoje pochodzenie – został aresztowany i przewieziony do obozu pracy w Tarnopolu, skąd udało mu się uciec. Przedostawszy się do Warszawy, wstąpił do Gwardii Ludowej. Walczył także w szeregach Armii Ludowej. W 1944 r. jako żołnierz Ludowego Wojska Polskiego otrzymał stopień majora.
Po wojnie pełnił funkcję attaché prasowego w Wiedniu. Gdy w 1952 r. wyemigrował na dwa lata do Izraela, znalazł się na liście pisarzy objętych cenzurą. Pozostał na niej do roku 1956. Rok później opublikował cieszący się ogromną popularnością zbiór aforyzmów „Myśli nieuczesane”. Wydał także zbiór „Z tysiąca i jednej fraszki” (1959 r.), wiersze satyryczne „Kpię i pytam o drogę” (1959 r.), tomiki poetyckie „Do Abla i Kaina” (1961 r.), „List gończy” (1963 r.), „Poema gotowe do skoku" (1964 r.).
Był dwukrotnie żonaty, miał dwóch synów i córkę.
Stanisław Jerzy Lec zmarł 7 maja 1966 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
