Biografia
Urodziła się 7 lutego 1909 roku w Warszawie. Poetka, dramatopisarka, autorka licznych tekstów dla dzieci i młodzieży. Jej nazwisko rodowe tak naprawdę brzmiało Świerczyńska, jednak nigdy nie sprostowano tego w księdze metrykalnej. Pochodziła z rodziny artystycznej – jej ojciec Jan Świerczyński był malarzem i rzeźbiarzem. Poetka maturę zdała w Warszawie w 1927 roku, jednak nie podjęła planowanych studiów artystycznych ze względów finansowych. Pierwsze samodzielne próby poetyckie podjęła pod wpływem zachwytu nad pięknem języka i polszczyzną.
Drukowała wiersze w „Płomyku” i „Wiadomościach literackich”. Należała do Związku Zawodowego Literatów Polskich – to w tym okresie rozpoczęła pisanie utworów dla najmłodszych. W latach 1936-1939 redagowała „Małego Płomyczka”. Strajkowała wspólnie z nauczycielami przeciw zawieszeniu Zarządu Głównego ZNP.
Okupację Anna Świrszczyńska spędziła w Warszawie, gdzie podejmowała różne prace zarobkowe. Wciąż uprawiała jednak twórczość literacką. Jej sztuki zdobywały liczne nagrody na konkursach. Pisarka brała udział w powstaniu warszawskim jako sanitariuszka. Gdy powstanie upadło przeniosła się do Sochaczewa. W 1945 roku wyjechała do Krakowa, gdzie pozostała do końca życia. Powróciła tam do pracy literackiej. W latach 1946-1950 była kierownikiem literackim Państwowego Teatru Młodego Widza. W 1951 roku porzuciła prace zarobkowe i zajęła się wyłącznie pisaniem. Anna Świrszczyńska została uhonorowana nagrodą Prezesa Rady Ministrów oraz nagrodę miasta Krakowa. Otrzymała Krzyż Kawalerski i Oficerski, Order Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarła 30 września 1984 roku w Krakowie.
Twórczość
Przed wybuchem wojny Anna Świrszczyńska tworzyła nawiązując do okresu swojego dzieciństwa, przelewając na papier swoje wspomnienia. Wykorzystywała przy tym niebanalny język i skarby staropolszczyzny. Posiadała dar dobierania odpowiednich słów i tworzenia zwięzłych, pełnych sensu wypowiedzi. Przez długi czas poetka poszukiwała odpowiednich form wyrazu dla doświadczeniach wojennych i powstańczych. Odeszła od pięknych, kunsztownych metafor na rzecz formy surowej, wyrażającej ból cierpienie i rozpacz. Wiele miejsca w jej twórczości zajmowała tematyka feministyczna, pozycja kobiety w społeczeństwie i inne pokrewne zagadnienia. Do twórczości poetyckiej Anny Świrszczyńskiej należy zaliczyć:
Wiersze i proza (1936)
Liryki zebrane (1958)
Czarne słowa (1967)
Wiatr (1970)
Jestem baba (1972)
Poezje wybrane (1973)
Budowałam barykadę (1974)
Szczęśliwa jak psi ogon (1978)
Wybór wierszy (1980)
Poezje (1984)
Teatr poetycki (1984)
Cierpienie i radość (1985)
Kobiety, baby (1988)
Czysta rozkosz (1992)
Radość i cierpienie. Utwory wybrane (1993)
Ogromniejąca perła samotności: poezja (1996))
Poezja (1997)
Liryki najpiękniejsze (1999)
Jestem baba. Wiersze z różnych lat (2000)
Jako autorka utworów dla dzieci młodzieży napisała m.in:
Biedulka, co siedem kostek miała (1947)
Farfurka Królowej Bony (1947)
Zrobiła się dziura w niebie (1954)
Pan Twardowski (1962)
O pięknej Dorotce (1969)
Kiedy Ziemowit miał siedem lat (1989)
O żaczkach kolędniczkach i świątecznych pierniczkach (1934)
Psotny Morus. Przygody pieska (1936)
Rok polskiego dziecka. Wiersze i obrazki sceniczne na doroczne święta państwowe i szkolne (1936)
Król Knotek (1938)
Miała czarownica złote grabie (1943)
Kołysanka dla Marka (1970)
Historie z dawnych lat (1972)
Za czasów Piasta (1975)
Śląskie opowieści (1982)
Wesele hipopotama (1983)
Jak Krak zbudował Kraków (1984)