Biografia
Isaac Bashevis Singer urodził się 21 lutego 1902 roku w Leoncinie pod Warszawą, a zmarł 24 lipca 1991 na Florydzie. Był polskim i amerykańskim pisarzem o pochodzeniu żydowskim, tworzącym głównie w języku jidysz. Prozaik i dziennikarz – laureat Literackiej Nagrody Nobla.
Ojciec pisarza był chasydzkim rabinem, a matka córką rabina biłgorajskiego. Miał dwoje starszego rodzeństwa, które także zajmowało się pisarstwem.
W 1907 roku jego rodzina przeprowadziła się do Radzymina, a w 1908 do Warszawy (mieszkali przy ulicy Krochmalnej 10, a jego ojciec objął urząd rabina miejscowej gminy żydowskiej. Ulica Krochmalna była szczególnym dla twórcy miejscem – często stawał na balkonie i obserwował miejskie życie Warszawy – potem zapisywał swoje obserwacje i przekształcał w szkice literackie i umieszczał w tomach opowiadań.
W 1917 roku Isaac wraz z matka i bratem przeniósł się do Biłgoraja – rodzina rozproszyła się na wskutek działań wojennych. W 1921 roku ojciec został rabinem w Starym Dzikowie, wtedy Singer wrócił do Warszawy – tam wstąpił do seminarium rabicznego. Ostatecznie zrezygnował z nauki i spróbował swoich sił jako nauczyciel języka hebrajskiego w Biłgoraju. Od 1923 roku pracował jako korektor w czasopiśmie Literarisze Bleter, był potem jego redaktorem.
W 1935 roku Isaac Singer wyemigrował do Stanów Zjednoczonych (w Europie wzrastał wówczas antysemityzm). W Nowym Jorku brat znalazł mu prace dziennikarza, korektora i tłumacza. W swoim czasopiśmie Forwerts – The Yiddish Forward publikował nawet części swoich powieści.
W 1937 roku poznał żydowską emigrantkę z Monachium Almę Wassermann – poślubił ją w 1940 roku. Ona dla niego rozwiodła się z mężem Walterem i zostawiła z nim dwójkę dzieci. W tym okresie swojego pisarstwa zaczął posługiwać się pseudonimami literackimi Varshavsky i D. Segal.
Nagrodę Nobla odebrał w 1978 roku.
 |
| Isaac Bashevis Singer, MD Carchives/ www.wikipedia.org.pl |
Twórczość
Jego debiut literacki przypada na rok 1925, wówczas opublikował opowiadanie Na starość, traktującym o swoim rodzinnym Biłgoraju. Jego pierwszą powieść Szatan w Goraju publikowano w odcinkach w latach 1933-1934 w czasopiśmie „Globus”. Książka ta opowiada historię pogromu Żydów we wsi Goraj, które miało miejsce podczas Powstania Chmielnickiego w 1648 roku.
W swojej twórczości Isaac skrupulatnie odzwierciedlał topografię Warszawy.
Starał się ukazywać religijno-filozoficzne problemy środowisk ortodoksyjnych i Żydów zasymilowanych. Powoływał do życia nieistniejąca już rzeczywistość żydowską, zwłaszcza losy chasydów z południowej Polski. Fascynował się filozofią (Schopenhaurem czy Spinozą). Jego bohaterowie często wyrażają poglądy filozoficzne, które najbardziej interesowały pisarza.
Powieści:
- "Szatan w Goraju" (1935)
- "Grzeszny Mesjasz" (1935-1936 – w odcinkach)
- "Rodzina Muszkatów" (1950 )
- "Sztukmistrz z Lublina" (1960)
- "Niewolnik" (1962)
- "Dwór" (1967)
- "Spuścizna" (1969)
- "Wrogowie. Historia miłości" (1972)
- "Szosza" (1978)
- "Golem" (1982)
- "Pokutnik" (1984)
- "Opowieść o królu pól" (1988)
- "Męty" (1991)
- "Szumowiny" (1991)
- "Certyfikat" (1992)
- "Meszuge" (1994)
- "Cienie nad rzeką Hudson" (1998)
Wybrane zbiory opowiadań:
- "Spinoza z ulicy Rynkowej i inne opowiadania" (1961)
- "Krótki piątek" (1963)
- "Seans spirytystyczny i inne opowiadania" (1968)
- "Przyjaciel Kafki" (1970)
- "Korona z piór i inne opowiadania" (1973)
- "Namiętności" (1975)
- "Późna miłość" (1979)
- "Opowiadania zebrane" (1983)
- "Opowiadania dla dzieci" (1984)
- "Zjawa i inne opowiadania" (1985)
- "Śmierć Matuzalema i inne opowiadania" (1988)
Wspomnienia beletryzowane:
- "Urząd mojego ojca" (1956, 1966)
- "Miłość i wygnanie" (1984)