Biografia
Pisarz, prozaik, reprezentant literatury powojennej. Urodził się 2 marca 1935 roku w Warszawie. W dzieciństwie uczęszczał do szkoły, którą kierował jego ojciec, Antoni Nowakowski. W szkole średniej przerwał naukę i zatrudnił się na lotnisku Okęciu, a potem jako górnik na śląsku. W latach 1953-1958 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, studiów jednak nie ukończył.
Uczestniczył w protestach przeciwko wprowadzeniu zmian do polskiej Konstytucji w 1976 roku, aresztowano go w 1984. W 19676 był sygnatariuszem listu protestacyjnego do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciw zmianom w Konstytucji PRL. Był współzałożycielem pisma „Zapis” oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Zmarł w Warszawie 16 maja 2004 roku. Jest ojcem tancerki Idy Nowakowskiej.
Został uhonorowany odznaczeniami:
- 1968 - Nagroda Fundacji im. Kościelskich
- 1982 - Nagroda Kulturalnej Solidarności
- 1983 - Nagroda Wolności francuskiego PEN Clubu
- 1984 - Nagroda Związku Pisarzy Polskich Na Obczyźnie; Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego
- 2002 - Nagroda Literacka im. Władysława Reymonta
- 2002 - Nominacja do Nagrody Literackiej Nike za Empire
- 2010 - Nagroda Literacka m.st. Warszawy w kategorii „Warszawski twórca”
Książki i twórczość
Pisarz debiutował opowiadaniem „Kwadratowy” opublikowanym w 1957 roku na łamach „Nowej Kultury”, w którym autor zapowiadał, rozwijany w późniejszych tomach, świat marginesu i ludzi wyjętych spod norm społecznych. Chętnie zajmował się tymi obszarami życia, które inni twórcy pomijali. Jego najważniejsze zbiory opowiadań to: Ten stary złodziej (1958), Benek Kwiaciarz (1961), Silna gorączka (1963), Zapis (1965), Mizerykordia (1971), Książę Nocy (1978).
Jest także autorem Raportu o stanie wojennym, wydanym w częściach oraz zbiorów pokazujących dawną Warszawę pod wspólnym tytułem Powidoki.
Próbował swoich sił również w satyrze, chcąc ukazać paradoksy transformacji ustrojowej Polski: Homo Polonicus (1992) i Grecki bożek (1993).
Marek Nowakowski jest także autorem scenariuszy do licznych filmów m.in. Meta i Przystań w 1971, Siedem czerwonych róż, czyli Benek Kwiaciarz o sobie i innych w 1973.