Polska literatura emigracyjna powstała na gruncie literatury wychodźców. Mianem emigracji politycznej nie można bowiem określić grupy pisarzy, którzy znaleźli się poza Polską w latach 1939-1945, ale zalicza się do niej tych twórców, którzy ze względu na zmiany ustrojowe w Polsce po '45 roku nie wrócili do kraju lub z niego wyjechali.
Około 1949 roku nastąpiło też zerwanie kontaktu pomiędzy literaturą krajową i emigracyjną. Główne ośrodki emigracyjne funkcjonowały w poszczególnych krajach, w których w znacznej ilości przebywali polscy pisarze, choć należy mieć świadomość, iż ścisły podział geograficzny jest w tym względzie pewnym uproszczeniem, ponieważ wielu twórców zmieniało miejsce pobytu.
Początkowo najważniejszym punktem na literackiej polskiej mapie emigracyjnej był Londyn. Działały tu ważne instytucje wydawnicze i czasopisma. Należy do nich zaliczyć przede wszystkim „Wiadomości Polskie” (następnie „Wiadomości”) redagowane przez Mieczysława Grydzewskiego. Pismo miało charakter konserwatywny, skupiało inteligencję preferującą tradycyjny kodeks wartości. Propagowano tu patetyczny etos emigranta i martyrologiczną wizję historii Polski. Ze środowiskiem tym byli związani między innymi: