 |
| Konstanty Ildefons Gałczyński/ kigalczynski.pl |
Biografia:
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się w 1905 roku w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej musiał przenieść się z rodzicami do Moskwy. Następnie powrócił do Warszawy i podjął studia na filologii klasycznej i filologii angielskiej, jednak żadnego z tych kierunków nie zdołał ukończyć. 1923 to rok debiutu poetyckiego (wiersz „Szturm”). Trzy lata później Gałczyński podejmuje współpracę z pismem „Cyrulik Warszawski” i trafia do Szkoły Podchorążych Rezerwy, z której już po sześciu tygodniach zostaje wydalony.
Następnie podejmuje pracę w Polskim Towarzystwie Emigracyjnym, wydaje swoją pierwszą książkę (1929 „Porfirion Osiołek”), publikuje na łamach pisma „Kwadryga” (wiąże się także z grupą literacką o tej samej nazwie), poślubia Natalię Awałow. Jego nazwisko coraz częściej łączone jest z cyganerią artystyczną stolicy. W 1931 znajduje zajęcie w dyplomacji i wyjeżdża jako attaché kulturalny do Berlina, z którego wraca po dwóch latach. W 1935 zaczyna publikować swoje utwory na łamach skrajnie prawicowego pisma „Prosto z mostu”. Jest to decyzja, która w pewnym stopniu zaważy na późniejszej ocenie Gałczyńskiego. Rok później na świat przychodzi córka Gałczyńskiego, Kira.
Na moment przed wybuchem II wojny mężczyzna zostaje zmobilizowany i trafia we wrześniu 1939 do niewoli radzieckiej. Na szczęście zostaje przekazany w ręce Niemców, co pozwala mu uniknąć losu żołnierzy zamordowanych w Katyniu. Całą wojnę spędza w obozach w Niemczech. W tym czasie poznaje Lucynę Wolanowską, która rodzi mu syna, Konstantego. W 1946 powraca do Polski, odnajduje żonę i córkę i razem z rodziną postanawia zamieszkać w Krakowie. W tym samym roku rozpoczyna pisanie krótkich, groteskowych dialogów, cieszących się dzisiaj sporym zainteresowaniem i regularnie publikuje je na łamach prasy pod tytułem „Teatrzyk Zielona Gęś”.
W 1948 roku przechodzi pierwszy zawał. Dwa lata później jego twórczość zostaje potępiona na Zjeździe Literatów Polskich przez Adama Ważyka jako burżuazyjna i niespełniająca wymagań literatury socrealistycznej. W tym też roku poeta odkrywa leśniczówkę w Praniu na Mazurach, do której będzie stale powracał. W niej powstaje kilka ważnych utworów poety: poematy „Niobe” oraz „Wit Stwosz”, cykl „Pieśni”. W 1952 roku przychodzi drugi zawał, a rok później trzeci, który zabija poetę.
Postać Gałczyńskiego i jego twórczość jest kontrowersyjna. Często zarzucano mu, że był poetą szukającym przede wszystkim popularności i dla jej uzyskania zmieniał poglądy: przed wojną, gdy obóz prawicowy był silny, związał się z pismem „Prosto z mostu”, po wojnie posłusznie podporządkowywał się władzom komunistycznym. Na ukształtowanie się takiego obrazu poety wielki wpływ miała książka Czesława Miłosza „Zniewolony umysł”, w której noblista ukrył Gałczyńskiego pod pseudonimem Delta.
Twórczość:
1929 - „Porfirion Osiołek czyli Klub Świętokradców”(powieść) „Koniec świata. Wizje świętego Ildefonsa czyli Satyra na Wszechświat” (poemat)
1931 - „Bal u Salomona” (poemat)
1934 - „Ludowa zabawa. Komiczniak poetycki.” (poemat)
1937 - „Utwory poetyckie” (tom wydany nakładem „Prosto z Mostu”)
1939 - „Noctes Aninenses.” (cyklem lirycznym drukowany w „Prosto z Mostu”)
1948 - „Zaczarowana dorożka”
1949 - „Ślubne obrączki”
1951 - „Niobe”
1952 - „Wit Stwosz”, „Kronika olsztyńska”, „Wiersze liryczne”
1954 - „Wybór wierszy”, „Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu”
1955 - „Stadnina im. Stanisława Moniuszki czyli cierpienia emigranta” (powieść), „Listy z fiołkiem.” (cyklu felietonów publikowany na łamach „Przekroju”), „Babcia i wnuczek, czyli Noc cudów” (farsa)
1956 - „Noc mistrza Andrzeja” (sztuka o A. Towiańskim napisana wspólnie z Mauersbergerem, opublikowana w „Dialogu”)
od 1946 „Zielona gęś” (cykl parateatralny publikowany na łamach "Przekroju")
Najważniejsze utwory i ich opracowania