Biografia
Pisarz urodził się 2 lipca 1900 roku w Przesiece. Jest uznawany za prozaika emigracyjnego, skupiającego się głównie na opisie szlachty pochodzącej znad Berezyny oraz rzeczywistości Kresów Wschodnich na początku XX wieku. Młodość Czarnyszewicz spędził w zaścianku w guberni mińskiej. Jego rodzina należała do szlachty zagrodowej, zamieszkującą tereny między Berezyną a Dnieprem w Wielkim Księstwie Litewskim.
Florian Czarnyszewicz ukończył rosyjską szkołę miejską w Kliczewie, a języka polskiego uczył się u profesorów z tajnych placówek – sam potem nauczał w jednej z nich. Pisarz spędził młodość w okresie polskiego odrodzenia narodowego po ukazie carskim w 1906 roku (dokument ten znosił m.in. zakaz nauczania języka polskiego i wprowadzał swobody religijne. Niedługo jednak wybuchła I wojna światowa, a w 1917 rewolucja. Szlachta zagrodowa najbardziej ucierpiała jednak w wyniku operacji polskiej NKWD przeprowadzonej w latach 1937-1938. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku – przeżycia te opisał potem w swoich książkach. Potem przeniósł się do Wilna i zatrudnił się jako policjant.
W 1924 roku wyjechał do Argentyny, gdzie znalazł zatrudnienie jako rzeźnik, założył tam również rodzinę. Prężnie działał w Związku Polaków w Argentynie. Zmarł 18 sierpnia 1964 roku w Villa Carlos Paz.
Książki
Najstarszym utworem Czarnyszewicza jest wiersz pt. Chrystus Zmartwychwstał, wydrukowany w 1911 w czasopiśmie „Nasza Niwa”. Najsłynniejszą książką pisarza są Nadberezyńcy, wydana w 1942 roku. Inne tytuły jego autorstwa to:
1953 – Wicik Żywica
1958 – Losy pasierbów
1963 – Chłopcy z Nowoszyszek
 |
| Florian Czarnyszewicz, „Głos Polski” (Buenos Aires) 1965, nr 39(2998) / www.wikipedia.org.pl |