Prośba o wyspy szczęśliwe – interpretacja i analiza

Podmiot liryczny prosi o to, by mógł być zabrany do miejsca, w którym zawsze będzie czuł się szczęśliwy. Prośba skierowana jest do kochanki, dlatego wiersz można traktować jako wyraz pragnienia miłości.

Wiersz ukazał się w roku 1930. Trudno wiązać go z jakimś ówczesnym wydarzeniem o charakterze publicznym. Jego nastrój jest na tyle intymny, iż z pewnością powstał z powodu osobistego doświadczenia poety. Postać kochanki może być łączona z Natalią Awałow, którą poeta poślubił w roku publikacji utworu.

W utworze występuje liryka bezpośrednia – zwrotu do adresata. Podmiot prosi ukochaną kobietę o to, by pomogła mu dostać się na wyspy szczęśliwe, innymi słowy: by uczyniła go szczęśliwym. Podmiot liryczny jest kimś, kto tęskni za spokojem i miłością, dlatego prosi swoją ukochaną, by była przy nim i obdarzała go upragnionym uczuciem.

Pierwsza strofa jest wyrazem tęsknoty za szczęściem. Wedle podmiotu lirycznego może mu je ofiarować ukochana, dlatego do niej skierowana jest wyjątkowa prośba. Po kolei zostają  wymienione czynności, o których wykonanie prosi kochankę i które mają pomóc mu dostać się do wymarzonej krainy: „włosy jak kwiaty rozwiej”, „zacałuj”, „ukołysz”, „uśpij”, „otumań”. Zwłaszcza dwie pierwsze decydują o tym, że wiersz ma charakter erotyku. Wyspy szczęśliwe mogą być więc interpretowane jako określenie uniesienia charakterystycznego dla miłości zmysłowej.

Druga strofa jest opisem wysp szczęśliwych. To kraina zieleni, barwnych motyli i cichych wód. Tam można mieć spokojne myśli, niezmącone przeczuciem zagrożenia. Cały wiersz przesycony jest oniryczną atmosfera, szczęście łączone jest ze snem:

(…) we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.