Marian Hemar (1901-1972) urodził się we Lwowie jako Jan Marian Hescheles. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza studiował medycynę i filozofię. Studiów nie ukończył. Zgłosił się do wojska jako ochotnik, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Po powrocie rozpoczął współpracę z Henrykiem Zbierzchowskim, redaktorem naczelnym lwowskiego czasopisma satyryczno-politycznego Szczutek, w którym publikował swoje utwory – wiersze, parodie, fraszki.
W 1925 r. otrzymał od dyrekcji warszawskiego kabaretu literackiego Qui Pro Quo propozycję współpracy, w związku z czym przeprowadził się do stolicy. Pisał teksty również dla kabaretów Banda i Cyrulik Warszawski. Współpracował z tygodnikiem społeczno-kulturalnym Wiadomości Literackie oraz pełnił funkcję dyrektora założonego wraz ze Stefanem Jaraczem i Marią Modzelewską (swoją pierwszą żoną) teatru Nowa Komedia. Zajmował się również pisaniem tekstów dla szopek politycznych.
We wrześniu 1939 r. przedostał się do Rumunii, następnie do Palestyny i Egiptu. W stopniu starszego strzelca walczył w szeregach Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Przydzielony do Wydziału Prac Kulturalno-Oświatowych Biura Opieki nad Żołnierzem redagował czasopismo Ku Wolnej Polsce, prowadził audycję w Radiu Cair.
W 1942 r. dostał przeniesienie do Londynu, gdzie rozpoczął pracę w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji. W tym okresie współpracował z Wiadomościami Polskimi, Dziennikiem Polskim, Dziennikiem Żołnierza i Polską Walczącą.
Do śmierci pozostał w Londynie, gdzie w 1946 r. założył kabaret Orzeł Biały, następnie – Teatr Hemara. Na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa prowadził własny program kabaretowy.
Twórczość
Był laureatem nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, Wiadomości, Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku. W 1967 r. za całokształt twórczości emigracyjnej otrzymał nagrodę wydawanego w Londynie Dziennika Polskiego. W 1966 r. władze emigracyjne uhonorowały go Krzyżem Oficerskim, a w 1971 r. – Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
Marian Hemar (pseudonim powstał z połączenia początkowych liter nazwiska i drugiego imienia) debiutował na łamach Gazety Porannej i Wieczornej wierszem Więzień. W 1922 r. ukazał się pierwszy zbiór jego tekstów pt. Dzik i świnia. Jest autorem wielu popularnych piosenek estradowych (m.in. Upić się warto, Ten wąsik, Kiedy znów zakwitną białe bzy, Czy pani Marta jest grzechu warta), wierszy (zbiory Łątki lwowskie, Koń trojański, Dwie Ziemie Święte, Im dalej w las, Wiersze staroświeckie), komedii (Dwaj panowie, Firma), satyr politycznych (Adolf Wielki, Satyry patetyczne, Siedem lat chudych), zbioru felietonów Awantury w rodzinie. Napisał także scenariusze do filmów Rok 1914, Śluby ułańskie, Panienka z Poste Restante i ABC miłości.
