Sztukę dwudziestolecia międzywojennego najlepiej charakteryzują pojęcia nowatorstwa i awangardy. W każdej jej dziedzinie – malarstwie, rzeźbie, architekturze czy muzyce, żeby ograniczyć się do najważniejszych – mamy do czynienia z rewolucyjnym odejściem od tradycji i próbą stworzenia zupełnie nowej estetyki.
O ile do końca XIX wieku sztuka opierała się na pojęciu mimesis, a więc realistycznym i szczegółowym przedstawianiu rzeczywistości, o tyle niemal od początku XX wieku zasada ta ulega stopniowej dezaktualizacji, a pierwsze zwiastuny tego procesu stanowią symbolizm i impresjonizm. Ponadto XX wiek, a zwłaszcza dwudziestolecie zrywa ze sztuką elitarną, przeznaczoną dla niewielu i otwiera się na produkcję masową.
Dwudziestolecie międzywojenne - malarstwo, rzeźba
Najważniejsze kierunki dwudziestolecia w sztukach plastycznych (malarstwie i rzeźbie) to: kubizm, abstrakcjonizm, dadaizm, surrealizm i socrealizm.
Kubizm całkowicie zrywa z pojęciem perspektywy, rozbija jednolitą bryłę i posługuje się techniką kolażu. Do jego najważniejszych przedstawicieli zalicza się Pablo Picasso i Georges Braque. Z kolei abstrakcjonizm kwestionuje sztukę figuratywną i postuluje odwoływanie się do uniwersalnego
