Max Ernst urodził się w 1891 roku w okolicach Kolonii, w bardzo tradycyjnej katolickiej rodzinie. W latach 1908-1911 studiował filozofię, sztukę i psychiatrię na uniwersytecie w Bonn.
W 1913 roku odbyła się wielka wystawa jego prac w Berlinie, po której zyskał duży rozgłos. W tym czasie wszedł w środowisko twórców awangardowych. Brał czynny udział w I wojnie światowej, podczas której został ranny. Po wojnie wziął ślub z Lou Strauss, studentką historii sztuki, ale małżeństwo szybko się rozpadło, zaraz po narodzinach ich syna Urlicha.
Max Ernst (po lewej) i Willy Brandt (1972)/ fot. Bundesarchiv, B 145 Bild-F037597-0004/Gräfingholt, Detlef/CC-BY-SA |
Ernst należał do najważniejszych propagatorów dadaizmu w Kolonii. Wraz z Hansem Arpem i Baargeldem utworzył grupę „Dada”, redagował również pisma „DadaW3” i „Schammade”. W 1920 roku poznał najważniejsze osobowości związane z dadaizmem: Tristana Tzarę, Andre Bretona i Paula Eluarda. Szczególne więzi osobiste łączyły go z tym ostatnim, ponieważ przez wiele lat romansował z żoną słynnego poety, Galą.
Od połowy lat 20. Ernst związał się z surrealistami. Artysta prowadził bujne życie erotyczne. Romansował między innymi z Marie-Berthe Aurenche i Leonorą Carrington. Był również trzykrotnie żonaty: z Lou Strauss, Peggy Guggenheim i Dorotheą Tanning. Od 1922 roku mieszkał we Francji, natomiast w 1941 roku wyemigrował do USA w związku z zagrożeniem ze strony nazistów. Działał i mieszkał w Nowym Jorku i w Arizonie.
Do Francji wrócił dopiero w 1953 roku i mieszkał tam aż do śmierci (1973).
Max Ernst - charakterystyka twórczości
Max Ernst był malarzem i grafikiem, jednym z współtwórców niemieckiego dadaizmu, a potem surrealizmu. Na jego dzieła wielki wpływ wywarła sztuka Picassa, ale też Vincenta van Gogha i Paula Gauguina. W początkowym okresie Ernst tworzył w charakterystycznej dla dadaistów technice kolażu. W 1925 roku wynalazł wspólnie z Joanem Miro metodę frotażu, polegającą na malowaniu bądź rysowaniu na kartce przyłożonej do określonego przedmiotu poprzez pocieranie (cykl „Historia naturalna”).
Ernst był także prekursorem techniki gratażu, czyli zdrapywaniu farby z płótna. Wykonywał również rysunki do dzieł zaprzyjaźnionego poety, Paula Eluarda. Najsłynniejsze prace Ernsta to: „Celebes”, „Ubu Imperator” czy „Madonna karcąca dziecko w obecności trzech świadków: Andre Bretona, Pula Eluarda i malarza”. Najpełniejszy rozkwit jego malarstwo uzyskało w fazie surrealistycznej („Oko ciszy”, „Vox Angelica”, „Kuszenie świętego Antoniego”). Dzieła te były inspirowane psychologią głębi, zwłaszcza freudyzmem, a także spirytyzmem, którym Ernst interesował się jeszcze w Kolonii.
Ernst próbował również swoich sił w filmie u samego Luisa Bunuela.