Marc Chagall - biografia i obrazy

Marc Chagall (prawdziwe nazwisko Mojsza Zacharowicz Szagałow) urodził się w 1887 roku w okolicach Witebska na Białorusi. Malarz miał korzenie semickie, urodził się w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Pomimo prawnych ograniczeń, w 1906 roku wyjechał do Petersburga, by studiować malarstwo najpierw w Szkole Carskiego Towarzystwa Upowszechniania Sztuki, a potem u Jelizawiety Zwancewej.

Otrzymawszy stypendium, w 1910 roku wyjechał do Paryża, gdzie zetknął się z ówczesną awangardą, między innymi z Apollinairem czy Fernandem Legerem. Dzięki poczynionym znajomościom w 1914 roku odbyła się pierwsza paryska wystawa dzieł Chagalla. Malarz po powrocie do Rosji ożenił się z Bellą Rosenfeld, niedługo potem przyszła na świat córka Ida.

Rewolucja bolszewicka początkowo sprzyjała karierze Chagalla, został bowiem komisarzem sztuk pięknych w okręgu witebskim oraz założył Akademię Sztuk Pięknych. Szybko jednak okazało się, że ideologia komunistyczna stanowi poważne ograniczenie dla wolności artystycznej, dlatego w 1922 roku Chagall ostatecznie opuścił Rosję. Osiedlił się we Francji, gdzie uzyskał obywatelstwo.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Francji przez hitlerowskie Niemcy w 1941 roku udało się malarzowi uciec do Stanów Zjednoczonych. Do Francji powrócił w 1948 roku. Po śmierci żony Chagall związał się z Virginią Haggard McNeil. Z tego związku przyszedł na świat syn David, zaś w 1952 roku artysta ożenił się po raz trzeci – z Valentine Brodsky.

Zmarł w 1985 roku we Francji, w Saint-Paul-de-Vence.

Marc Chagall - charakterystyka twórczości

Chagall był słynnym malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem i ceramikiem. W jego twórczości widać wyraźne wpływy środowiska, w którym się wychował, a więc tradycji chasydzkich Żydów.

Częstym motywem prac Chagalla jest rodzinne miasteczko, ale także semickie atrybuty jak hebrajskie znaki czy skrzypce („Skrzypek”). Wielką muzą malarza była jego żona. Najczęściej przedstawiał ją jako pannę młodą, np. o dwóch twarzach. Stałym motywem jego prac była miłość dwojga kochanków, a także rozmarzone kobiety („Zakochani nad miastem”, „Kochankowie w bzach”, „Ulica zakochanych”). Ponadto Chagall często malował dziwaczne czerwone ptaki („Czerwony kogut”) i – oczywiście – skrzydła, które stanowią wymowny symbol marzeń i pragnienia oderwania się od rzeczywistości („Zegar z błękitnym skrzydłem”). Postaci na obrazach Chagalla często lewitują w powietrzu, niejako poszukując dla siebie nowego, lepszego świata.

Stylistyka jego prac znajduje się na pograniczu ekspresjonizmu, surrealizmu i symbolizmu. Widać u Chagalla również wpływy kubizmu (np. „Ja i wieś”). Dominującą kolorystykę obrazów stanowią błękity, zielenie i czerwienie. Malarz operował delikatną, falistą linią, oddającą nierealne kształty fantastycznych stworzeń (np. ryb ze skrzydłami). Tworzył światy z pogranicza snu i jawy, pełne kolorów i magii.

W okresie II wojny światowej jego jasny i optymistyczny styl ustąpił miejsca nastrojowi smutku i melancholii („Zielone oczy”).

Chagall stworzył również wspaniałe grafiki (np. ilustracje do bajek La Fontaine’a i Starego Testamentu), witraże w katedrze Metzu, plafon w operze paryskiej, dekoracje ceramiczne w kościele w Assy itd.

Marc Chagall (1921)