Obraz jest polemicznym nawiązaniem do dzieła Petera Bruegela „Pejzaż z upadkiem Ikara” (ok. 1558 r.).
Chagall w przeciwieństwie do szesnastowiecznego malarza uczynił Ikara centralną postacią płótna. Pokazał go niejako w całej okazałości i skupił na nim oczy odbiorcy. Ponadto, inaczej niż u Bruegela, upadek bohatera zauważają wszyscy zgromadzeni na dole ludzie. Nie są oni zajęci swoimi sprawami, wręcz przeciwnie – tragedia Ikara stanowi dla nich okazję do oderwania się od codziennych zajęć, więcej nawet – staje się czymś w rodzaju wesołego widowiska.
Sam Ikar, podobny do kolorowego ptaka, jest wymownym symbolem marzenia o innym, lepszym świecie. Jego skrzydła przypominają wielobarwną tęczę, kojarzącą się z magicznym światem dzieciństwa. Malarz wyraźnie dowartościowuje bohatera, czyniąc z niego zjawisko wyjątkowe, wyraziście odróżniające się od tłumu, nad którym góruje. Ikar jest tu bohaterem wspaniałym i pięknym, a jego klęska wydaje się mieć wymiar heroiczny. Jest on niejako postacią z innego świata, oderwaną od niskich i przyziemnych celów.
Jednocześnie jednak w przeciwieństwie do gapiów Ikar to człowiek osamotniony. Malarz pokazuje konflikt odwiecznych ludzkich skłonności, rozdarcie pomiędzy dążeniem do piękna i wyższych ideałów a pragnieniem wtopienia się w tłum. Ci, którzy decydują się podążać za własnymi marzeniami, są nielicznymi, najczęściej samotnymi jednostkami. Ich upadek zaś ma zawsze wymiar spektakularny, odbywa się niejako na oczach całego świata.
W tym sensie Ikar przypomina również postać Chrystusa – spada w dół z rozłożonymi ramionami. Świat nie jest obojętny na śmierć Ikara jak to miało miejsce na obrazie Bruegela, jednak ma iście okrutne i odpychające instynkty – cieszy się z cudzego cierpienia i upadku.