|
Pablo Picasso |
Pablo Picasso urodził się w 1881 roku w Maladze w Hiszpanii. Jego ojciec był uzdolnionym rysownikiem i szybko zauważył zdolności plastyczne syna. Początkowo malarz kształcił się w Maladze (w elitarnej szkole Rafael School) i w Barcelonie, w Szkole Sztuk Pięknych. Już w Hiszpanii prace Picassa uzyskiwały poważne wyróżnienia, między innymi nagrodę na Krajowej Wystawie Sztuk Pięknych w Madrycie.
W 1900 roku wraz z przyjaciółmi (Carlosem Casagemasem i Pallaresem) malarz wyjechał do Francji, gdzie kontynuował naukę i szybko zdobył rozgłos. Duży wpływ na jego twórczość wywarło malarstwo postimpresjonistyczne, zwłaszcza Paula Cezanne’a. Malarz zainspirowany Cezannem, a także sztuką iberyjską i afrykańską w 1907 roku wraz z Georgesem Braque stworzył nowy awangardowy kierunek plastyczny, czyli kubizm.
Artysta prowadził burzliwe życie prywatne. Należał do paryskiej cyganerii, przyjaźnił się z Guillaumem Apollinairem i Maxem Jacobem. Prowadził również bogate życie miłosne. Po kolejnym związkach z Fernande Olivier i z Evą Gouel, Picasso związał się z Olgą Koklową, tancerką, z którą w 1918 roku wziął ślub. Z tego małżeństwa urodził się syn, Paul. Z kolejnego związku z Francoise Gilot Picasso miał syna Claude’a i córkę Palomę, zaś z Marią Teresą Walter – córkę Maye.
Malarz współpracował z teatrem, projektując kostiumy i scenografię dla „Baletów Rosyjskich”. Picasso zawsze żywo reagował na wydarzenia na świecie. W odpowiedzi na wojnę domową w Hiszpanii twórca namalował słynny obraz „Guernica”. W 1944 roku malarz wstąpił zaś do Komunistycznej Partii Francji i związał się ze środowiskiem lewicowym, a także działał na rzecz pokoju na świecie. W 1948 roku brał udział w Kongresie Pokoju we Wrocławiu. W 1950 roku artysta został odznaczony Międzynarodową Nagrodą Pokojową im. Józefa Stalina, a 10 lat później nagrodą im. Lenina.
Ostatnią miłością Picassa była Jacqueline Roque, z którą ożenił się w 1961 roku.
Malarz zmarł w 1973 roku na atak serca.
Pablo Picasso - twórczość
Picasso był wielkim malarzem, rzeźbiarzem, grafikiem i ceramikiem. W jego twórczości wyróżnia się kilka okresów. Pierwszy, tak zwany okres błękitny, to bardzo wczesna twórczość artysty przypadająca na lata 1901-1904. Nazwa pochodzi od dominującej w pracach Picassa barwy błękitnej – koloru melancholii, nostalgii, a nawet pesymizmu. Kolorystyka ta współgra z tematyką obrazów tego okresu, która oscyluje wokół społecznych nierówności i kontrastów („Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”, „Prasowaczka”, „Życie”). Malarz zdradza tu swoją wrażliwość na otaczający świat, a także niezwykłą umiejętność dostrzegania szczegółów, które stanowią klucz do przedstawienie kondycji prezentowanych postaci.
Kolejną fazą twórczości Picassa jest okres różowy, trwający od 1904 do 1906 roku. Wyróżnia się on przede wszystkim stałym repertuarem tematycznym. Dominują tu mianowicie postaci związanych ze światem rozrywki i cyrku („Rodzina arlekina”, „Kuglarze”, „Dziewczyna na kuli”). Picasso ukazuje je niezwykle lirycznie, podkreślając wagę nastroju, a także relacji rodzinnych. Z kolei słynne dzieło pt.: „Portret Gertrudy Stein” kilkakrotnie przemalowywany, stanowi etap przejściowy, a właściwie początek zupełnie nowej estetyki – kubizmu.
W 1907 roku Picasso wraz z Georgesem Braqueem oficjalnie inicjują nowy kierunek w sztukach plastycznych. Opiera się on na geometryzacji i rozbiciu portretowanego przedmiotu na szereg mniejszych elementów, a także rezygnacji z malarskiej perspektywy. Kubizm jest inspirowany malarstwem Cezanne’a i sztuką afrykańskich masek. „Portret Gertrudy Stein” reprezentuje fazę prekubizmu, bliższy kubizmu analitycznego (zwanego dojrzałym) jest natomiast słynny obraz „Panny z Awinionu”.
1937 roku pod wpływem wydarzeń w Hiszpanii (wojna domowa) Picasso zaczyna tworzyć sztukę zaangażowaną politycznie. Z tego roku pochodzi słynne dzieło „Guernica”, stanowiące artystyczny akt sprzeciwu wobec wojny. Z tego powodu umieszczono je w głównym gmachu ONZ. Pacyfistyczne akcenty zawierają również inne obrazy malarza: „Masakra w Korei”, „Wojna”, „Pokój”.