Panny z Awinionu - opis
„Panny z Awinionu” to najsłynniejszy obraz Pabla Picassa, namalowany w 1907 roku i oficjalnie rozpoczynający okres kubizmu w twórczości Picassa.
Dzieło przedstawia pięć nagich kobiet, prostytutek z ulicy d’Avinyo w Barcelonie. Dwie z nich zostały umieszczone w centralnej części obrazu w pozycji stojącej. Kobiety patrzą w kierunku odbiorcy – jedna z nich unosi obie ręce nad głową, druga jedną dłonią podtrzymuje materiał zasłaniający jej nogi. Są one również wyraźniej oświetlone i wyodrębniają się z tła.
Pozostałe trzy dziewczęta zostały przedstawiony w sposób całkowicie nierealistyczny. Szczególnej deformacji podlegają ich twarze, przypominające afrykańskie maski oraz figury zwierzęce. Również poszczególne elementy ich sylwetek wydaja się zgeometryzowane i poprzemieszczane. Jedna z kobiet została sportretowana z profilu, natomiast pozostałe zdają się pląsać w nietypowy sposób. Tkanina, która zakrywa dolną część ciał kobiet oraz znajduje się w tle, całkowicie zlewa się z ludzkimi sylwetkami.
Na obrazie wyraźnie brakuje perspektywy. Wszystkie elementy (kobiety i materiał) sprawiają wrażenie stanowiących jedną martwą całość. Dominuje tu kolorystyka łagodnych odcieni czerwieni i czerni, pojawia się również barwa biała w tonacji niebieskawej.
Panny z Awinionu - interpretacja i analiza
„Panny z Awinionu” to obraz kubistyczny. Mamy tu do czynienia z odejściem od mimetyzmu i geometryzacją kobiecych sylwetek. Bryła zostaje rozbita na szereg pojedynczych elementów. Picasso pokazuje ludzkie ciało na wielu płaszczyznach równocześnie: przodem, z profilu, z dołu i z góry. Dzięki temu zabiegowi obraz zyskuje pewną dynamikę.
Brak perspektywy i kolorystyka przywodzą na myśl inspiracje malarstwem wazowym czerwonofigurowym. Tym samym kobiece ciało staje się na „Pannach z Awinionu” artefaktem. Wyraźne deformacje twarzy przypominają iberyjskie i afrykańskie maski. Picasso niejako pokazuje stopniowy proces deformacji i utożsamiania się tego, co ludzkie ze sferą przedmiotów nieorganicznych.
Kobiety znajdujące się w centralnej części obrazu posiadają twarze z martwymi, nieruchomymi oczami i wyraźnie zmienionymi proporcjami nosa, ust oraz czoła. Pozostałe dziewczęta charakteryzują się natomiast twarzami już w pełni przekształconymi w dziwaczne drewniane maski. Jedna z nich, całkowicie zmalowana na czarno, przypomina głowę jakiegoś zwierzęcia. Owo przeistoczenie, podobnie jak w sztuce Czarnego Kontynentu, uruchamia sensy duchowe.
Picasso sięgając po formę aktu, dokonuje jednocześnie jego całkowitego przewartościowania. Kobieta tradycyjnie przedstawiana jako piękna i delikatna, tutaj jawi się w zupełnie odmiennej estetyce. Relacje między pięknem i brzydotą ulegają zachwianiu. Brzydota staje się przedmiotem przeżycia estetycznego. Zdeformowane atrybuty kobiecości: piersi, ramiona, nogi zyskują wymiar indywidualny – niejako oderwany od całości sylwetki.
Każda z poszczególnych części staje się osobnym przedmiotem refleksji i adoracji.