Martwa natura z kotem - opis
„Martwa natura z kotem” to obraz namalowany przez Picassa w 1962 roku, jednak wyraźnie utrzymany w estetyce kubizmu. Malarz potraktował tematykę martwej natury dość osobliwie, składają się bowiem na nią na wpół żywe i martwe zwierzęta, które znajdują się na tacy, wyraźnie przygotowanej do posiłku.
Można tu zauważyć intensywnie czerwonego homara, kraby i rybę. Ponad tacą znajduje się zaś wychudzony szary kot, spoglądający z nadzieją na rozłożone przed nim pożywienie. Jednocześnie – umieszczenie kota w tak osobliwym sąsiedztwie powoduje, iż wydaje się on elementem przygotowywanego półmiska, kolejnym daniem.
Obraz posiada wyraziste barwy, wśród których dominują: żółć, czerwień i błękit.
Martwa natura z kotem - interpretacja i analiza
Dzieło Picassa nie przedstawia martwej natury w sposób mimetyczny, ale posługuje się deformacją. Wszystkie tworzące obraz elementy wydają się nienaturalne, są wręcz sztuczne. Uwagę zwracają zwłaszcza postaci kota i homara, które zdają się prowadzić ze sobą dialog. Homar wykorzystując szczypce – próbuje odstraszyć natrętne zwierzę i przeszkodzić mu w pożarciu tego, co leży na tacy.
Kot z kolei znajduje się wprawdzie w pozycji stojącej, sprawia jednak wrażenie martwego, wypchanego zwierzęcia. Jego głowa przypomina dziwaczną maskę, a wystające zęby świadczą o narastającej agresji. Podobnie złowrogie wrażenie wywierają jego wysunięte pazury. Nie jest to zatem łagodny domownik, ale groźny drapieżnik, który ma zamiar zaatakować na wpół żywe ofiary.
„Martwa natura z kotem” przedstawia okrucieństwo wpisane w świat zwierząt. W rzeczywistości tej nie istnieje współczucie, a jedynie prawo silniejszego. Przetrwanie okazuje się podstawowym zwierzęcym instynktem. Jednocześnie obraz stanowi wyraźną aluzję do ludzkiej natury – jego odbiorcą jest bowiem człowiek, istota, która jada zwierzęta: ryby, homary czy kraby. W ten sposób jednostka staje się częścią naturalnego łańcucha. Picasso demaskuje ukryte ludzkie instynkty, ich drapieżność i destrukcyjność.