Georges Braque to, obok Pabla Picassa, najważniejszy przedstawiciel kubizmu, a jednocześnie jego twórca.
Malarz urodził się w 1882 roku we Francji. Miał zostać malarzem pokojowym, kontynuując rodzinną tradycję, jednak zaczął uczyć się wieczorowo malarstwa artystycznego w Ecole des Baux. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia w Akademii Humbert. Poznał tam Marie Laurencin i Francisa Picabię.
W 1908 roku Braque miał swoją pierwszą samodzielną wystawę w Galerii Daniel-Henri Kahnweiler. Od 1909 roku wraz z Picassem pracował nad nowym kierunkiem w sztuce plastycznej, czyli kubizmem. W 1912 roku Braque ożenił się, zaś dwa lata później – w 1914 roku został powołany do wojska. Po tym, jak odniósł poważne rany, przeniesiono go do rezerwy.
Po wojnie w pracach Braque'a wpływy kubizmu były coraz mniejsze. Prawdziwa sława artysty rozpoczęła się w latach 20. od wystawy w Paryżu w salonie d’Automne, w 1922 roku. W tych latach Braque był również projektantem dekoracji i scenografii do baletu Siergieja Diagilewa. W latach 30. zaczął malować bardziej realistyczne sceny mitologiczne. II wojnę światową spędził w Paryżu.
Braque zmarł w 1963 roku w Paryżu.
Georges Braque - charakterystyka twórczości
Początkowe prace Braque były inspirowane malarstwem impresjonistycznym, a następnie fowizmem i dziełami Cezanne’a. Malował wówczas w stylu „dzikich bestii” („Wielkie drzewa”, „Pejzaż z okolic Antwerpii”, „Domy w Lestaque”), jednak dopiero spotkanie z Picassem przyczyniło się do rozwoju jego talentu.
W 1908 roku artyści stworzyli razem zręby nowego awangardowego kierunku – kubizmu. Prace Braque'a przez wielu znawców sztuki uważane są za najbardziej sugestywne realizacje tego nurtu („Mandora”, Szklanka na stole”, Butelka i ryby”, cykl „Martwe natury z instrumentami”. „Kompozycja z asem treflowym”, „Portugalczyk”).
Braque do perfekcji opanował więc geometryzację, rozbicie bryły i likwidację perspektywy. Od 1912 roku zaczął tworzyć również w duchu kubizmu syntetycznego, inkrustując swoje obrazy kawałkami szkła, gazet czy tapet. Mniej więcej od lat 20. malarz porzucił kubizm na rzecz malarstwa bardziej realistycznego, operującego intensywną kolorystką i miękką linią. Można tu wymienić: „Martwe natury ze stolikiem”, „Kominki”, „Bilardy”, „Pracownie artysty”.
Braque zajmował się również sztuką użytkową – oprócz kostiumów dla Diagilewa wykonał drzwiczki do tabernakulum w kościele w Assy, witraże w kaplicy w Varengevilles, plafon w Luwrze. Pod koniec życia zajął się też projektowaniem biżuterii z motywami z własnego malarstwa. Jego dzieła budziły taki entuzjazm i zainteresowanie, że wystawiono je w Luwrze. W podobnym stylu Braque tworzył również inne przedmioty sztuki użytkowej: gobeliny, meble, stoliki. Przedsięwzięcie to zyskało miano „Metamorfoz”.