 |
| Guillaume Apollinaire (1916) |
Biografia
Guillaume Apollinaire (prawdziwe nazwisko: Wilhelm Apolinary Kostrowicki) urodził się w 1880 roku w Rzymie, jako syn polskiej szlachcianki Angeliki Kostrowickiej, natomiast ojciec pozostaje dotychczas nieznany. Przyszły poeta uczęszczał do szkół we Włoszech (między innymi do gimnazjum w Nicei). W 1897 roku Apollinaire nie zdał matury, zaś w roku 1899 wraz z rodziną przeniósł się do Francji. Tutaj zaczął swoją pierwszą pracę w piśmie „Tabarin”, jednocześnie zaś zajmował się twórczością literacką. W 1901 roku, podczas pobytu w Nadrenii poeta przeżył nieszczęśliwą miłość do Annie Playden. Inne miłosne historie twórcy były związane z malarką Marie Laurencin i arystokratką Loise de Coligny-Chatillon. Apollinaire wiele podróżował po Niemczech, Czechach i Austrii.
W 1902 roku poeta obrał sobie pseudonim Guillaume Apolllinaire, pod którym opublikował opowiadanie „Herezjarcha” w piśmie „La Revue blanche”. Utrzymywał kontakty z największymi artystami epoki, między innymi z Pablem Picassem, Maxem Jacobem czy Andre Bretonem. Od 1911 roku należał zaś do szkoły z Puteaux. Po wybuchu wojny zgłosił się na ochotnika do armii, dzięki czemu uzyskał obywatelstwo francuskie. Jednak w 1916 roku z powodu poważnej rany głowy przeniesiono go do rezerwy. Wojna odmieniła beztroski charakter poety. Pod koniec życia ożenił się z Jacqueline Kolb. Zmarł w wieku 38 lat, w 1918 roku jako ofiara epidemii grypy hiszpanki.
Charakterystyka twórczości
Apollinaire był jednym z najważniejszych osobowości literackich Dwudziestolecia na świecie, a jego twórczość oddziałała na pisarstwo awangardowe całej ówczesnej Europy. Jako poeta debiutował Apollinaire w roku 1901 „Wierszami nadreńskimi”, zaś w 1907 roku ukazał się zbiór „Jedenaście tysięcy pałek, czyli miłości pewnego hospodara”. Od początku swojej twórczości poeta nawiązywał do malarstwa fowistycznego i kubizmu, a także surrealizmu.
Prawdziwą sławę przyniosły mu zbiory „Alkohole” (1913) oraz „Kaligramy” (1918). W „Alkoholach” zostały umieszczone słynne wiersze, takie jak np. „Piosenka niekochanego”, poświęcony odrzuconemu uczuciu do Annie Playden. Ponadto można tu odnaleźć „Strefę” – nowatorski poemat zainspirowany miejską przestrzenią, ale też nieszczęśliwą miłością. Miasto stało się jednym z najważniejszych motywów tej twórczości – pojawia się jako element topografii („Most Mirabeau”), ale też obiekt swoistego uwielbienia („Vandemiaire”).
Z kolei „Kaligramy” to zbiór wierszy, które posiadały nowatorską formę graficzną. Układ elementów tworzył tu bowiem określony kształt opisywanego przedmiotu. Tematycznie natomiast książka ta skupiała się wokół wynalazków nowoczesnej cywilizacji, ale też ponurego doświadczenia wojny. Ponadto Apollinaire zastosował w swoich utworach nowoczesny wiersz wolny, bezrymowy.