Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce, podobnie jak w wypadku innych krajów, mieścił się w konkretnych ramach czasowych: 1918 – 1939. Dla Polski rok 1918 stanowił datę szczególną ze względu na wydarzenia polityczne. Kraj po ponad 120 latach niewoli odzyskał niepodległość i oficjalnie powrócił na mapę Europy. Koniec I wojny światowej zbiegł się zatem z szaloną erupcją radości i nadziei na przyszłość. Fakt ten znalazł odzwierciedlenie niemal u wszystkich twórców.
Literatura wreszcie została uwolniona od powinności społeczno-narodowych i mogła stać się manifestacją twórczej wolności. Tendencja taka pojawia się w obrazoburczych deklaracjach futurystów, którzy z upodobaniem odcinali się od przeszłości i postulowali zbudowanie świata na nowo. Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński, Anatol Stern i Aleksander Wat dali temu wyraz najpierw w manifestach „Nuż w bżuhu”, a następnie w swojej poezji.
Skamandryci z kolei z upodobaniem opiewali codzienność i zwyczajność. Antoni Słonimski „zrzucił z ramion płaszcz Konrada” („Czarna wiosna”), Jan Lechoń pragnął wiosną wreszcie zobaczyć wiosnę, a nie Polskę („Herostrates”), a Julian Tuwim konstruował dionizyjski dytyramb jako wyraz fascynacji cielesnością
Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce - ramy czasowe, charakterystyka, przedstawiciele
Polecamy również:
- Grupy poetyckie dwudziestolecia międzywojennego
-
Międzywojenna krytyka literacka - charakterystyka i przedstawiciele
Jak wskazuje Jerzy Kwiatkowski, swoisty paradoks krytyki literackiej dwudziestolecia polega na tym, że jej najwybitniejsi przedstawiciele to osobowości z jednej strony wyrosłe z Młodej Polski (Karol Irzykowski, Tadeusz Boy-Żeleński), a z drugiej pokolenie 1910, a więc najmłodsza generacja międzywojnia (Fryde,... Więcej »
-
Czasopiśmiennictwo i publicystyka dwudziestolecia międzywojennego
Czasopiśmiennictwo i publicystyka międzywojnia grupowały się według trzech linii programowych. Najważniejszą opozycję wyznaczał tu stosunek do tradycji, który według określenia Jerzego Kwiatkowskiego, mógł być rewolucyjny (nurty awangardowe) lub ewolucyjny (twórcy i publicyści skupieni... Więcej »
-
Ośrodki życia kulturalnego w dwudziestoleciu międzywojennym
Topografia polskiego dwudziestolecia w pierwszej dekadzie rysuje się dość schematycznie. Głównymi ośrodkami życia kulturalnego są bowiem Warszawa i Kraków. Dopiero pod koniec lat 20. w innych miastach zaczynają się pojawiać interesujące zjawiska kulturalne. Wtedy też na artystyczną mapę Polski... Więcej »