Geneza i nazwa
Żagary były grupą poetycką powstałą w latach 30. na fali tak zwanej II Awangardy. Utworzyło ją wileńskie środowisko literackie w obrębie koła polonistów Uniwersytetu Stefana Batorego. Nazwę zaczerpnięto z gwary wileńskiej, w której słowo „żagary” znaczy tyle, co „suche badyle, chrust”. Odwoływano się tu więc do symboliki ognia, który miał szczególne znaczenie w poruszanej przez grupę tematyce katastroficznej.
Twórcy
Najważniejszymi czasopismami żagarystów były „Żagary” i „Pion”. Grupę współtworzyli: Teodor Bujnicki, Stefan Jędrychowski, Henryk Dembiński, Józef Maśliński, Czesław Miłosz, Aleksander Rymkiewicz, Jerzy Zagórski, Antoni Gołubiew i Jerzy Putrament.